Дискриминација другар; дискриминација која боли. – Продолжи тој. Цел живот работев во Македонија и за Македонија. Ти ме знаеш. Заработив пензиичка од која може некако да се живее; скромно ама може. Сега ме доведуваат во ситуација да бидам на товар на децата. Боли тоа другар. Бол и и и!
Темелко Ристески
Вчера ми се јави еден од моите пријатели кој го оствари правото на пензија по основа на работен однос во Македонија и по пензионирањето се пресели во странство. Човекот дваесет и кусур години по пензионирањето живееше во Скопје. Не сакаше да ја напушти нашата убава татковина – Македонија и неговото сакано Скопје.
Најпосле, по долго двоумење и со тага во душата, пред нешто повеќе од една година, се одлучи да се исели кај децата во странство.
Староста навасува другар. – Ми рече со жалостен глас и насолзени очи кога го пиевме заедно последното кафе во едно од скопските кафулиња, и додаде: „Не можеме да живееме повеќе сами со Станка моја. Мораме да си одиме кај децата. Ние ги изгледавме, ги изучивме, им помагавме. Сега тие нека ни помагаат нам“.
Вчера тој ми се јави со вознемирен глас.
Што е бре ова другар? Не го добив последното покачување на пензијата во износ од 2.500 денари. Потоа разочарано објасни: „Цел работен век работев во Македонија. Ми запираа лавовски дел од платата за пензиско и инвалидско осигурување. Во решението за признавање на правото на пензија ми е наведена адресата во Скопје.
Решение за покачување на пензијата добив на истата адреса. Не очекував вакво нешто“. Уште слушам дека нема да ги добиваме ни наредните покачувања – додаде. Што ќе кажеш на ова ти како правник? – Праша.
Тоа е дискриминација без преседан другар. – Реков јас и го му го цитирав член 9 од Уставот според кој граѓаните на Републикава се еднакви пред Уставот и законите.
Дискриминација другар; дискриминација која боли. – Продолжи тој. Цел живот работев во Македонија и за Македонија. Ти ме знаеш. Заработив пензиичка од која може некако да се живее; скромно ама може. Сега ме доведуваат во ситуација да бидам на товар на децата. Боли тоа другар. Бол и и и!
Јас воздивнав и одмолчив десетина секунди, па му реков: Ќе треба да се поведе постапка за оценување на Уставноста на членовите 18 и 37 од Законот за пензиско и инвалидско осигурување. А можеби и „славниот“ Уставен суд, како чувар на уставноста и законитоста, за прв пат во историјата на неговото постоење во самостојна Република Северна Македонија, ќе се одважи да поведе постапка по службена должност. – Продолжив. Да се надеваме дека проблемот ќе се реши. – Заклучив.
Да се надеваме другар. – Прифати тој.
Но, како и да е, ова што ни го направија на нас македонските пензионери во странство боли. Не им требаме. Не сметаат на нас. Не отпишуваат. Татковината не отпишува.
Боли другар. Болии! Боли! Боли! – Со разочаран и гневен глас заврши тој.
Ти верувам другар. – Со воздишка изустив јас.
Добро другар. Со стишен глас заврши тој и ме замоли да ги поздравам моите домашни и заедничките пријатели.
Јас му возвратив на поздравот.
Од Фејсбук ѕидот на авторот.