Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Секој ден во Украина гинат по сто младинци кои не се од Ваташа.
Понекогаш и по илјада.
И во Сомалија.
И во Јужен Судан.
И во Нигерија и Мали.
Во Србија.
Во Хрватска.
Во Франција.
Во Норвешка.
Во Америка.
Во БиХ.
Секој со својата мака, се разбира, но јас предлагам да ги оставиме децата да почиваат во мир.
Да не ги вознемируваме на дневна политичка основа.
Зашто, јасно е дека на многу бесрамен и бескрупулозен начин децата од Ваташа ги употребуваме како оружје во судирот со Бугарија.
Така не ги напаѓаме Бугарите, туку се сакатиме себе си.
Претставници на Бугарија треба да појдат во Моклиште и да одадат почит, но ако не сакаат или не смеат, тоа оди на сметка на нивниот морален интегритет, молам. Чија моќ ние ќе ја ослабнуваме ако секој ден им ги принесуваме децата под носот на современите Бугари.
Башка што главниот убиец бил некој Македонец од Паланка.
Треба да проверам да не ми е некој род.
Хахаха!
Така беше и со децата бегалци.
Кои ги подзаборавивме.
Ние мислевме дека тоа е најголема можна голгота на Континентот на кој огромни маси народ се преместуваа од држава во држава од место во место.
Во страшни услови.
Сакам да кажам дека нацијата мора да знае да ги поднесува трагедиите што ги носи историјата. Да се осврнува и да гледа дека не е сама во тие страдања. И да се обидува да ги совладува, да не ги заборава, но да има сила да ги прескокнува како политички став и аргумент.
Не можеме новите генерации да ги формираме со информацијата дека бугарскиот фашистички окупатор убил младинци.
Тоа не е добра основа на воспитување на младите генерации.
Просто така не може да функционира современа Европа.
Секој ден би требало да има по милион комеморации.
Кога Пендаровски би биле претседател на Обединета Европа секој ден би морал да посетува по илјада стратишта.
И ќе му бараат оставка што други неколку илјади ги прескокнал.