Наеднаш кадарот се шири, во центарот на камерата е тој, шефот, а околу него вредните помошници на кои не им е проблем што сега се хигиеничари, а до пред само една недела беа магистри по политички науки, заслужни граѓани, претприемачи, менаџери, лекари и аптекари. Не, тоа не е битно. Битно е шефот да е задоволен, а организацијата да напредува.
Срѓан Ивановиќ
Следуваше операцијата ‘ѓубре‘, по што организацијата уште повеќе го зацврсти својот углед кај народот, кој, ете, мораше да сфати дека за да му биде чисто, прво мора да му биде валкано. Да знаат луѓето која организација за нивни пари им мисли најдобро и да знаат за во иднина која тоа организација треба да поддржат.
„Со љубезен, но во исто време и строг поглед шефот погледнуваше наоколу по насобраната толпа составена од неговите аѓутанти, кои со срамежливи насмевки и по малку смотани движења на телото се фаќаа за метлите, лопатите и се качуваа на паркираните камиони. Следуваше операцијата ‘ѓубре‘, по што организацијата уште повеќе го зацврсти својот углед кај народот, кој, ете, мораше да сфати дека за да му биде чисто, прво мора да му биде валкано. Да знаат луѓето која организација за нивни пари им мисли најдобро и да знаат за во иднина која тоа организација треба да поддржат. Наеднаш кадарот се шири, во центарот на камерата е тој, шефот, а околу него вредните помошници на кои не им е проблем што сега се хигиеничари, а до пред само една недела беа магистри по политички науки, заслужни граѓани, претприемачи, менаџери, лекари и аптекари. Не, тоа не е битно. Битно е шефот да е задоволен, а организацијата да напредува. Сега го чистат ѓубрето од улиците, а ако треба, утре истото ќе го вратат назад. За да знаат сите дека нивната е последна“.
Вака некако јас си го замислувам четвртото продолжение од филмскиот класик „Кум“. Се разбира, доколку Марио Пузо беше меѓу живите за да го напише сценариото, а Френсис Форд Копола барем едно 10 години помлад за да ги издржи напорите што со себе ги носи режисерскиот занает.
Мислам дека новото продолжение наместо со свадба, ќе започнеше со прослава по повод магистрирањето на синчето на еден од ветераните на организацијата Коза ностра. Малиот е лојален и во новиот шеф гледа како на втор татко. А шефот, значи новиот Корлеоне не е со четвртаста вилица и заматен поглед, туку во духот на новото време делува повеќе ерудитски, да не речам професорски. Тој е непосреден, практичен, не го интересираат некакви извештајчиња и разбира дека моќта се освојува на улица, а не во канцеларија. Откако ќе завршат сите здравици посветени на неговото добро здравје, тој кумовски го повикува младиот магистранд и полугласно му вели каков план има за него.
– Да, мој дону, како ќе речете така и ќе биде – ќе се слушне на крајот од нивниот разговор, но публиката нема да знае што овој претходно му кажал, бидејќи Копола мајсторски тоа ќе го покрие со нежните звуци на носечката музичка нумера.
Потоа следува стандардна разврска. Донот е енигматичен, а малиот енергичен. Таму некој или можеби ќе биде поинтересно ако биде некоја мафијашка, им се одметнува и им прави проблеми. Ја трпат едно време, ама ја парализираат. Не може да мрдне. Додуша и таа не е многу паметна, ама храбра е и следува епска борба на „двете крила на организацијата“. Се прават и дилови со други „семејства“ и на таа што е против нив ѝ прават да не може да го собере ѓубрето од улиците. Граѓаните живеат во купишта ѓубре и тогаш малиот вика „ако мене ме засакате, јас за 72 часа ќе го соберам“. Луѓево викаат браво, ти си пред сè човек, а дури потоа мафијаш и го засакуваат. До толку го засакуваат што ја менуваат таа другата што им беше главна и го ставаат овој за главен.
Ах, ќе заборавев, се појавува на сред филм таму еден без факултет, ги нервира малку, ама брзо го решаваат бидејќи ја откриваат дивоградбата на татко му и го прават „пафте-пуфте“.
И додека трае процесијата на локалните фраери, кои церемонијално еден по еден му ја бакнуваат раката на Корлеоне, камионите за ѓубре од нигде никаде се појавуваат и почнуваат да го чистат ѓубрето. Пред сè човекот се качува на еден од камионите и од далеку му испраќа енигматска насмевка на шефот. Двајцата знаат, тоа што гледачите дури сега го дознаваат, односно дека тие тогаш на прославата сковале план како да се решат од таа дон-ката, а наместо луѓето да ги хејтаат, тие по сè да завршат како „херои на улицата“.
Го имам раскажано филмов на некои мои другари ми викаат „што знам некако наивно изгледало, односно било како „Кум за сиромашни“. Одговарам „да наивно, ама на скопјани ќе им се допадне“.
Да, на скопјани веќе им се допадна.
Текстот е сопственост на Слободен печат.мк