На Фејзбук Пишува: Бранко Тричковски
Вечерва бев на мојата прва конвенција.
Конвенцијата беше на Стево Пендаровски, но тоа беше прва конвенција на која сум присуствувал. И затоа мислам дека не е грешка кога велам дека бев на мојата прва конвенција. Со оглед на годините, можеби успеав да ја фатам последната шанса да видам како изгледа промоцијата на еден претседателски кандидат.
И што?!
Тоа беше политичка манифестација на македонската граѓанскост, пристојност и култура. Општа и почитичка култура, таму кај што во светските анкети стоиме најлошо. Манифестација која успеа да ги обедини во себе сите критериуми на добрата организација, на убавата, минималистичка, би рекол сценска постановка, на добрата режија, со добри видео инсерти…
Со добриот избор на говорници, со финото темпо, односно димамика на случувањата, вклучително со феноменално одбраните и претставени музички интермеца со Тијана Тодевска…Со виртуозното тапанско шоу на почетокот…
И неверојатната интерпратација на националната химна на Весна Гиновска Илкова за време на која не успеав, признавам, да ги задржам сите солзи во очите затоа што дамата ме вивна во облаците на достоинството и гордоста, мене, човекот кој мислеше дека тие жички во нервниот систем му се пресушени.
Потоа го слушав Димитар Ковачевски во еден категоричен и непоколеблив говор за европските перспективи како безалтернативно прашање, за решеноста до 2028 година да станеме членка на Европската унија…
Па следеше рокерски продуховеното излагање на Ристо Вртев, но емотивно ме растури говорот на Рамадан Рамадани и низ интонацијата и низ елаборацијата на Стево како човек на сите, како наш човек, на граѓаните и селаните на Албанците и на Македонците и на другите народи, со формулации на примери и сличувања од работата на Стево кои ми го разиграа сиот емотивен свет и тука пак дојде до израз мојата сентиментална природа: ме издаде една солза. Можеби беа и две или три.
Несеин Таир од Турската драма беше неверојатно мила и во ликот и во говорот и во тонот и во пораките. Сопругата на Стево, Елизабета Георгиевска, убаво, без патетика говореше за своите обврски одноно за интересот својот фамилијарен статус да го збогати со хуманитарни и културни ангажмани и за работата на претседателот погледнат од внатре.
И на крајот дојде претседателскиот кандидат.
Мислам, јас не би му напишал подобар говор. Многу ретко се случува мене да ме импресионира македонски политичар со еден говор. Се сеќавам дека и вториот пример е од Пендаровски, во настапат по повод годишнината од руската агресија врз Украина. Вечерва тоа беше решителна, бескомпромисна, јасна дефиниција на сопствената политичка доктрина во изминатиот период и на истата платформа во пероодот кој следи, значи за Европа и за меѓуетничката толеранција и соживот како две клучни вертикали на македонскиот опстој и перспективи, нешто сосема разлилчно од тоа што го застапува вмро и нивната кандидатка, за граѓаните, за исправање на грешките, особено во однос на главната парока на најголемата мирновременска револуцика (правда и мир од Шарената револуција) и таков растур на политичките штеточини кои триесет години се камуфлираат во патриоти и малку потешко се камуфлираат како лопови кои се борат против корупцијата нешто што досега не се слушаше од почитичарите на левицата.
Така што навистина ми остави силен вчечаток.
Што да кажам за крај, драги пријатели?
Ова што вечерва се случи покажа дека имаме една опција со содржина, со програма, со резултати на таа генерална линија, се разбира со слабости кои се освестени, а на другата страна не што немаме политичка алтернатива туку имаме движење кое е чиста, континуирана, односно систематска агресија врз општеството, врз неговите културни и морални, па и социјални лигаменти, врз неговата културна и историска основа, тие се движење со
опасни намери и така треба са се третираат.
Поздрави до Пендаровски и неговата екипа, до СДСМ и Коалицијата за Европсска Македонија, до сите организатори до
присутните и до сите граѓани што ќе гласаат за европскост, значи за модерност, нормалност, култура и пристојност, човчност.
Тоа е! Линк