Зоран Иванов
Секое нешто си има свој почеток но не и крај каква што судбина и стокмив на оваа Една Реченица по нејзиното двеипол годишно талкање во рубриката По допрен глас на престижниот ЦивилМедиа, медиумската платформа на Цивил, Една Реченица со која ги нервирав лекторите, го малтретирав уредникот Дехран кому често речениците за објавување му ги праќав пред полноќ па и по полноќ, со овој мој измислен новинарски формат во кој посебна инспирација беше предизвикот секоја од Речениците да завршат, да поентираат со нивниот наслов, го тревожев Главниот уредник Џабир кој поради неговиот широк демократски капацитет без поговор го толерираше овој мој новинарски хир, овој журналистички експеримент што безрезервно го подржуваше и кој, кога Реченицата ќе ми забегаше со нејзиниот обем, кога како оваа ќе станеше робусна до непретпознатливост за една реченица и кога во нему својствен манир на суптилна критика со право ќе ја наречеше Реченицаипол која пак, каква таква, еве некако се дотркала до бројката 134 еднореченични коментари со кои, како и со овој 135-иов, се обидував сосема ненаметливо да упатам дека во ова пребрзо дигитално време, аргумент, факт, став, може да се пренесе и во малку редови, во само една реченица и притоа да се каже сè, а тоа дали овој авторски опит успеа или не, одговорите ќе ги даваат читателите на ЦивилМедиа и на Амбиент 7 каде што, како што запнал издавачот, Речениците ќе ги сместел и меѓу кориците на последниот том од овој печатен серијал но, како и за се, конечниот суд, нели, го дава времето пред нас па, по оваа конкретнава последна Реченицаипол како што би ја именувал Џабир, да здивнеме сите, вклучително и нејзиниот автор и, исто како што на овој датум денот ѝ става точка на годината, така и јас, кажано во оваа Последна Реченица, рубриката По допрен глас ја депонирам во архивите на ЦивилМедиа и тоа онака топтан со се серијалот Една реченица на кој му ставам – точка.
Текстот е сопственост на ЦивилМедиа