Секое лошо за добро. Деновиве некако се ме навраќа на оваа поговорка онака набљудувајќи, а и доживувајќи се она што и се случува на Македонија во оваа нејзина агонија. Не знам дали е ова некаква автотерапија со која ќе си го задржам оптимизмот и ентузијазмот ама се ми се чини дека сме на добар пат.
Во неделата се гласаше во Центар. Граѓанската иницијатива пар екселанс доби поддршка од 17.000 граѓани што никогаш досега не му се случило на ниту еден политичар или политичка партија во оваа општина и покрај целиот финансиски и човечки капацитет вложен во другите изборни операции. Доколку власта не избегаше од овој граѓански предизвик во Центар, таа ќе загубеше со 2-1, нешто што тие многу добро го знаеја и затоа не се ни појавија на теренот.
По успехот на Студентскиот пленум, ова е втор многу конкретен резултат со кој едно граѓанско движење се потврдува себе си како важен општествен фактор. Стотина ентузијасти со мала или никаква логистика мобилизираа најголема бројка на гласачи кои излегоа да ја дадат својата поддршка за оваа иницијатива.
Со овој резултат сметам дека е ставен вториот темел на демократска Македонија, каква што не ја познававме во изминатите 25 години.
Студентскиот пленум кој ги инспирираше сите други пленуми, и сега Плоштад слобода со својата иницијатива, се зачетокот на современите демократски вредности во Македонија. Ова е тој процес кој не може повеќе никој да го запре или да го врати назад. Македонија едноставно добива граѓанство, одважно и достоинствено, какво што треба да биде во една демократска држава. Она што сега ни се случува, целата оваа агонија е смрт на партократијата која 25 години наназад ја држи Македонија во изолација и далеку од современите цивилизациски текови.
„Демократија е кога два волка и едно јагне гласаат што ќе се руча. Слобода е кога добро вооружено јагне ќе го оспори гласањето”, рекол уште во 16 век Бенџамин Франклин.
Така и кај нас, на она што кај нас беше формално правно дефинирано како демократија, сега му се случи супстанцата, а тоа е слободата која граѓаните решија да си ја дозволат затоа што ним им припаѓа. Од оваа искуство, единствено со горчина треба да прифатиме што требаше да се најдеме во ваква незавидна ситуација и дозволивме една политичка партија систематски да го понижува граѓанството третирајќи го како воен плен освоен во една од меѓупартиските битки.
Добро е да се запрашаме зошто требаше да се доведеме во овој очај за конечно да крикнеме.
Анализата која би не довела до дијагноза за оваа ретардација ќе биде една од важните лекции од кои ќе треба да се учи како да не дозволиме никогаш повеќе да бидеме доведени во ваква понижена позиција како граѓани, таква каква што ја преживуваме сега.
Студентите, по нив професорите, па наставниците па средношколците па центарците, пуштија глас. Мултипликацијата на овие гласови е процес кој никој нема да може да го спречи колку и ова да ви звучи оптимистички во оваа фаза. Македонија, иако можеби споро, сепак се става на шини кои имаат еден правец – систем на вредности.
Ја користам оваа прилика на крај да им оддадам признание на сите оние кои се одважија да и се спротивстават на партократијата онака како што доликува, вложувајќи се себе си со срце и душа и вон рамките на утврдениот партиски правилник чија единствена моќ се лукративните интереси.
Јагнето во Македонија сфати дека треба да се наоружа за да стави крај на праксата во која двата волци гласаат за дневното мени. Дебатите по центарскиот референдум кој волк е појак, може слободно да продолжат. Сите битни настани се проследени со фолклорни мотиви. Важно е јагнето се сети што треба да се прави.