Медиумите се преплавени и со денови се пишува за играта Покемон, пред се преку различни интересни анегдоти кои настанале како резултат на несовесното играње.
„Удрил во дрво додека играл Покемон“, „Бил ограбен од крадци додека бил во потрага по Покемон“, се дел од насловите, сепак, од коментарите на луѓето забележувам дека на многу луѓе се уште не им е јасно од каде лудоста околу овие игри. Затоа, пред се би сакал да го појаснам овој феномен за луѓето на кои не им се јасни разните форми на забава.
Се сеќавате ли кога бевме мали , па игравме “каубојци и индијанци“ во дворот со другите деца или криенка, имаше различни сценарија. Потоа децата ќе се поделеа на улоги , и ќе започнеше играта полна со креативни, имагинативни работи во просторот. Дрвени пиштол или пушки, неизградени куќи беа стази итн .
Сега, замислете како сите овие деца ставиле некои специјални очила преку кои и понатаму нормално се гледа дворот и целиот простор, но некои работи се малку додадени. Така, на пример работите погоре спомнати сега стануваат на некој начин реалност. Сите тие слики кои порано за децата меа имагинација сега се појавуваат како прави објекти во реалниот простор.
Овој принцип се нарекува проширена реалност и не се однесува само на играта. Во случајот со Покемон, се работи за тоа децата а и повозрасните да се движат низ просторот каде што се карактерите од цртаниот филм, само што не се прави преку очила туку благодарение на смарт-телефоните.
Оваа игра прави децата да се движат, да бидат физичи активни и тоа е една од причините зошто играта е толку популарна. За разлика од сите претходни компјутерски игри , каде што главниот контра-аргумент беше „Децата само седат дома и да не одат надвор “, тука всушност, се движат во основата на играта, исто како фудбалот или брканицата.
Секогаш кога се појавува нешто ново, што во основа го менува светот, веднаш се појавуваат и голем број противници. Така, денес се провлекуваат разни информации за опасностите од оваа игра, и се отвора контроверзност околу тоа дали децата треба да се спречат да ја играат. Меѓутоа , не гледам дека некој иницирал забрана децата да играат фудбал, затоа што некаде некое дете паднало на улица додека трчало по топката . Секако е потребно да се привлече вниманието на децата и да им се посочи да бидат внимателни и да се грижат за себе кога играат било која игра, а не само Покемон.
Но оваа игра покажа дека доаѓаме во една нова ера кога “проширената реалност “ ќе се применува во различни сфери на животот. Образованието е една од нив. Студентите по медицина ќе учат да вршат операции на виртуелна личност со користење на вистински инструменти во вистинска операционата сала. Тоа отвора можности за цела низа на образованието, каде што на студентите ќе им биде многу полесно да научат сами, во практка, каде се прават грешки, и да почнат одново, многу побрзо отколку според книга.
Архитектите, градежниците, инженерите, кои изработуваат различни уреди, и сите луѓе произведуваат некои материјални нешта во реалниот простор, ќе имаат можност подобро да ја завршат својата работа со помош на проширената реалност, затоа што реално ќе го гледаат просторот и процесот на работа.
Да се вратиме на Покемоните. Што ја прави оваа игра толку интересна за многу луѓе кои не се деца? Бидејќи реалниот свет често е здодевен. Покемон ни дава можност повторно да ја најдеме убавината на кејот покрај реката, на патот по кој одиме секој ден и кој ни е досаден. А преку телефонот може, играјќи ја играта може да се видат работи кои пред тоа сме ги занемарувале.
Покемоните ќе заминат во историјата, ќе им помине модата, но сега се важни бидејќи повторно го извадија човекот на улицата и им дава на луѓето широк спектар кој досега беше непознат. Сега во светот на проширената реалност, научниците, уметниците, професорите, инженерите, ќе имаат разни идеи како да го применат истиот принципт за работи кои се многу поважни од самото играње.
Овој различен поглед на играта Покемон го пишува авторот Исток Павловиќ, а оригиналната верзија е објавена на „Политика“.