Легендата Сем Кук беше во право кога во 1964 за прв пат ја интерпретираше песната по која остана запаметен во историјата и тоа не само онаа музичката, туку на онаа севкупната за борбата за еднаквост и правда. И затоа не губете надеж дека промените како неминовност ќе се случат, но внимавајте – во првиот вагон се тискаат и многу „слепи“ патници.
Пишува: Зоран Ќука
Нема потреба од стресови, од малодушност или безнадежност. Законот за измени и дополнувања во високото образование или како што уште се нарекува Закон за укинување на автономијата на Универзитетот си го донесоа и нека им го. Исто како и оној за медиумите и за хонораците. Нека вадат душа, нека прават контра – протести, контра – пленуми, што сакаат нека прават, ама крајот и ним ќе им дојде. И Бранко можеби мислеше дека е вечен, ама никој не е.
Знаето што! Стара мудрост е дека стаорците први го напуштаат бродот кој почнува да тоне. А така некако ја личи работава.
Ете, имаше една анегдота меѓу новинарите на времето дека наводно „газда“, изненаден од тоа што го гледал на вестите на неговата телевизија, му рекол на уредникот и водител, , да го предупреди кога – „нагло окреќе у десно, јер сви испопадасмо, богати“. Приказната е стара 15 – тина години и на оние кои ја знаат им служи за мајтап за новинарскиот професионализам на новинарот кој професијата најотворено ја сведе на чист бизнис
Има уште многу слични примери и тоа не само меѓу новинарите, туку и меѓу интелектуалците, професорите, и бизнисмените.
Сите нив онака апла за прв пат во масовно бегство ги гледавме во 1998 кога на местото на Бранко дојде Љубчо. Таа година многу „бранковисти“ ги сокршија нозете по владините скали за да го дочекаат Љубчо. Мотивот беше да се биде со власта, секогаш и по секоја цена, а само Амди Бајрам, тоa искрено го искажа со онаа негова изјава – „ ние сме секогаш со власта“.
Многумина одамна „окреќат у лево“. Оние, што почнаа порано, тоа го прават ,онака, незабележително. Прво се наоѓа повод. На пример некој владин предлог – закон, како оние за образование или за хонорарци, и се јавнува на бранот на незадоволството. Бившите „бранковисти, љубчовисти и груевисти“ во втората фаза умешно се сместуваат во првите анти– владини редови и се надеваат дека промената која тие ја намирисале ќе ја дочекаат како заслужни борци за демократија.
Истите тие што до неодамна споделуваа артикли на Куририте, што ја подржуваа владата по разни дебати, сега се заокружуваа со црвени крукчиња на студентските протести. Да се знае дека биле учесници во револуцијата која со своето присуство ја поганат и им прават штета на искрените деца со црвени крукчиња.
Долго, предолго се чека на промените, а штом овие „слепи“ патници се тискаат во првиот вагон, бидете сигурни дека нешто ќе се случува, нешто ново, бидејќи тие се како кокичиња кои ја најавуваат пролета. Кога тогаш, не се обесхрабрувајте. Студентските протести се само почеток!
It’s been a long, a long time coming.
But I know a change gon’ come, oh yes it will.
Зоран Ќука – авторот е новинар