Не морате да бидете од оние кои се воодушевуваат кога го слушаат македонскиот јазик на кој се обраќа Заев во Европскиот парламент пред пратениците, кои го прекинуваа со аплаудирање и овации.
Тој ја претставуваше пред нив иднината, во неа нас не гледаат, со живи, заинтересирани очи, со неверица, колку сме се промениле, колку сме можеле навистина да му покажеме на светот дека сме добиле сила за некаков, макар несигурен чекор.
Добро, вистината е дека се подзавртуваме и назад, иако знаеме дека не пропуштаме ништо, затоа се туркаме со сила напред, нешто почнуваме да се обидуваме, којзнае како тоа изгледа невешто, смешно, сепак, проодуваме, ниту жилави, ниту силни, ниту храбри на почетоците, но, некако сме тргнале, колку и да подзастануваме и воздивнуваме жалосни, што не знаевме досега дека можело и да се проодува.
Не, можени за некого нема ништо фасцинантно нема во оние беседи на македонски јазик на Заев во Европскиот Парламент, некои мислат дека секогаш е подобро да се биде поддржувач на немањето став, на изгубеноста на погледот во далечината на иднината на еден Мицковски.
Што може таа дезориентираност во ставот да понуди? Години и години изгубени, прокоцкани, промашени, навестување на нови, идни децении повторно залудно поминати, безнадежни години, животи кои се ситнат, се провлекуваат низ прсти, стануваат невидливи за самиот себе, останатите одамна го одминале, не го ни забележувале, не знаеле зошто струи воздух додека се разминувале.
Ако ги вагате пораките на македонски јазик на Заев пред европските пратеници и немањето став на Мицковски за најважното прашање после независноста- а тоа е претстојниот референдум, некои мислат дека секогаш е подобро да се игра на вториот избор.
Мицковски е сигурен, добро познат избор, предвидлив, со него сте во гарантирана позиција- дека тој за неговата иднина нема став, нема ниту за вашата, нема за ничија, за ништо, за никого.
Освен, освен секако стравот од мрачната иднина на Груевски, во која и тој се заробил, од која и тој не знае како да се извлече. Освен да ги вовлече сите, сите нас, сите заедно со нив, во прекрасните идни години во кои само луѓето без карактер, луѓето без иднина, тогаш кога немаат став, ќе станат и наша иднина.