Неверојатно е како некои политичари замислуваат дека функционира животот. Како тие сметаат дека може да се проголта еден цел политички систем, целиот организам на една држава, апаратот на кој секое штрафче му рѓосал одамна пред нашите очи.
Дополнително, лидерството со некои потези се распаднува дополнително, каков апсурд, незнаејќи притоа, дека тоа воопшто и го чини, трагајќи по добрите намери, губејќи се во фантазиите за тоа како треба да изгледа солидарноста.
Обидете се да ги слушнете изјавите на министерката за финансии Ангеловска и потоа и на лидерот на СДСМ, Заев- како администрацијата и нема за што да ги троши платите во време на Корона кризата и затоа сметаат и дека е логично нивното барање за намалување на нивните плати на 14.500 денари.
Секако, поаѓам од фактот дека и Ангеловска и Заев се доволно свесни и образовани за да знаат- дека бирократијата во оваа земја не може да се вметне во ниту една дефиниција на еден Макс Вебер.
Дека таа во едно зрело, демократско општество претставува сржта, столбот на општеството, заради тоа што функционира низ вековите како непартизирана, независна, слободна од политичките влијанија и притисоци, но и од сопствените убедувања и преференци.
Нивната чест, вели Вебер, е способноста да извршуваат совесно и точно задачи и наредби спротивни на нивните убедувања, водени од сопствената етичка дисциплина, без која би се распаднал целокупниот апарат.
Затоа што, станува збор за “чиновници- стручњаци, кои не се бават со политика, туку управуваат, пред се непартиски. Sine ira et studio, значи без бес и пристрасност, наспроти лидерите и политичарите, кои нужно мора: да се борат. Партиската припадност, борбата, страста- ira et studium- се елементи на политичарите, пред се на политичките лидери”.
Но, во случајот со македонската администрација, времето е застанато на сказалката на владеењето на груевизмот, кога станува збор за обемот, тромоста, неквалификуваноста и најголемата вредност- да се поседува партиска книшка, сеедно на која партија.
Двата спротивставени табори- на ВМРО и на СДСМ ја имаат својата администрација закопана низ рововите, свртена една против друга, затоа што оваа Влада никогаш и не помисли да се ослободи од партиската гнилост на таа бирократија.
Вредносниот систем кој го воспоставила таа бирократија го моделира според нивото на сопственото пропаѓање, за да докаже дека ја нема онаа чест за која говори Вебер, наспроти лидерството, кое “честа ја мери низ сопствената одговорност за одлуките”.
Сепак, лидерите кои се согласиле на животот на оваа администрација, колку и да е партиски бучен, не можат, неразумно е и далеку од умот е, да говорат и за нејзино понижување. Така изгледа во случајов, кога говорат за нивните пресметки и калкулации за тоа со какви плати и со кои пари може да се преживее.
Еден ден, можеби Заев и ќе го отвори прашањето за етичноста на оваа администрација, за партиската припадност наспроти квалификуваноста, онаа чест која не ја споменува. Само тогаш тој ќе може да побара да почнат да ги враќаат сите досегашни плати и љубезно да ги замоли тоа да биде нивен доживотен придонес во солидарноста.