Целава оваа фарса на преговори, божем Груевски навистина сака да преговара, додека си намигнува сам на себе и на своите и притоа се разбира дека мисли дека целиот свет е благо ретардиран (се извинувам ако некого навреди овој термин, кој е напишан сосема во друг контекст), значи оваа фарса од преговори заличува на тажен, збркан и депресивен роман, онаков како што само може да биде едно генијално дело на драгиот Мишел Уелбек.
Видете, Уелбек знае со кого си има работа во овој циничен, проклет свет, затоа и ја напиша последната книга, која можете како сакате да ја толкувате, но секогаш ќе бидете во право ако заради нашиов писател одлучите да ги презирате т.н интелектуални елити, мнозинството се разбира, но замислете се, навистина се вредни да ја завртите главата кога ќе дојде време да го делите воздухот со нив.
Имате право и да не се согласувате со Уелбек, многу да не се согласувате, тогаш кога го буди во вас поривот да го замолчите, да престане да зборува и да пишува, за онаа негова одбојност, неприфаќање на Исламот, Муслиманите, тогаш кога ги исцрпува сите аргументи и како едноставно да не може против себе (можеби е моја лоша проценка)- освен огорчено да ги пречкрта од мапата.
Но, добро, има една фина поента неговата последна книга, една од многуте поенти, онаа кога го опишува кутриот социјалист Франсоа Оланд, кој никако да се снајде во обожувањето, обземеноста на Франција со Муслиманското братство, кое победува на изборите и ја претвора и доведува земјата во очајна положба, но, што да се прави, прашува Уелбек, кој им е виновен што не можат да препознаат кога доаѓаат хаосот и катастрофата? Смешни стравувања на Уелбек, нели, кога катастрофата, каменот одблиску паѓа, само нека се сепне и доволно нека се преплаши од тврдата, крајна десница на Франција на Ле Пенови, која одамна чука на прозорците и истерува се што не е чистокрвен француски производ.
Е да, токму тоа и ние не знаевме да го препознаеме, барем не на почетоците, првите години кога бевме уљуљкани во оние бајки за технократот, невиното лице, дури наивно во целата оваа џунгла каде мислевме- сиромашкиот нема шанси со целиот тој опозиционен партиски блок, граѓански сектор, новинари, генерации на расни интелектуалци, грижливо одбрани и негувани според строгите критеруми на претходниот режим.
Што да се прави не знае ни самиот Уелбек, кој крева раменици кога ќе го заболи стомакот од слепата, неспособна за проценка интелектуална аристократија во Франција: “Таквата заслепеност не е единствена во историјата: тоа го имаме кај интелектуалците и новинарите вo 1930 година, кога еднодушно биле уверени дека Хитлер најпосле ќе се вразуми”.
Се враќаме на почетокот. Заев, кој е претставник буквално на целата опозиција, на граѓанскиот блок, од нив некои неодамна прогледани, како слепците опеани низ историјата, тој Заев, е соочен со една фина, извесна иднина, филигрански извезена од Груевски. Не само што мора да преговара, туку и во целиот пакет мерки за превоспитување, му виси и судскиот процес за Пуч, па да не биде пресиромашно менито за Шутка, има и галантна понуда и за уште еден процес- оној за Поткуп.
А во меѓувреме, Груевски мртов сериозен преговара, кобајаги страшно заинтересиран, загрижен за демократијата, па седнал и ги рецитира пред странците реформските зафати на Владата, кои се разбира дека ќе ги спроведе, тој уште вчера почнал, ги убедува, што сте такви скиснати, ги прашува загрижено, да не е Заев во прашање, јас секако не сум. Тој мисли дека странците се слепи или малку како да не се од тука па не разбираат вакви балкански драмолетки, тие мислат дека ќе му помине него слепилото, еве, пред вразумување сме, но, да му дадеме на процесот (и на човекот) уште една шанса, нема смисла. Нека им биде, додека не дојде Викторија Нуланд, мора нешто и да се работи.