Освен што “палестинското прашање” стои на меѓата помеѓу историското христијанство и историскиот ислам, тоа го носи товарот на уште еден наратив – “арапскиот свет”. Што е всушност и најголемата контрадикција – ако сите од регионот се “Арапи” и “Муслимани”- иако е прилично траги-комично на тој начин да се етикетираат најстарите и најголеми светски цивилизации кои доаѓаат и од регионот на Источниот Медитеран – како што се денешните држави Египет, Сирија, Либан, Јордан; а потоа и Северна Африка, Иран и Ирак; кои во себе ги носат сеќавањата за Феникија, Сирија, Персија, Вавилон, и многу други стари народи и цивилизации; тогаш ниту “палестинскот прашање” не е етничко, туку консензуално политичко и религиозно.
Никица Корубин
Палестинското прашање и палестинското страдање, освен што често пати е чиста реалност, многу почесто се третира како чиста фикција. Се третира, а потоа и проектира како архетипско страдање кое е најлесно и најопортуно да се присвои и да се (зло)употреби. Не како вистинско сочувство, туку како морално и егоистично сочувство: сочувствувам поради мојата “прогресивна” свест и совест, а не поради туѓото страдање.
Таа константна “привилегија” што ја добива во однос на сите други “етнички страдања”, фасцинира низ годините и децениите, откако самите Палестинци први одбиваат историската територија да ја делат со Израелците, како две држави, во тешките и трауматично години на холокаустот после Втората Светска Војна. Одбивање, кое низ годините и децениите кои ќе следат, се до ден денес, ќе се претвори во вистинска агонија за палестинскиот народ.
Но, дилемата останува, дали оваа “палестинска жртва” е подобна за поддршка, поради логичното (од нивен аспект) анти-еврејство? Со што се идентификуваат поддржувачите на палестинското прашање – со човечкото страдање, со правото на држава, со исламот, со Арапите, со терористичка организација како Хамас или со анти-еврејството? Затоа што многу од овие причини, низ годините биле исполнети и од многу други народи, но ни приближно не ја добиле поддршката како ова прашање.
Освен што “палестинското прашање” стои на меѓата помеѓу историското христијанство и историскиот ислам, тоа го носи товарот на уште еден наратив – “арапскиот свет”. Што е всушност и најголемата контрадикција – ако сите од регионот се “Арапи” и “Муслимани”- иако е прилично траги-комично на тој начин да се етикетираат најстарите и најголеми светски цивилизации кои доаѓаат и од регионот на Источниот Медитеран – како што се денешните држави Египет, Сирија, Либан, Јордан; а потоа и Северна Африка, Иран и Ирак; кои во себе ги носат сеќавањата за Феникија, Сирија, Персија, Вавилон, и многу други стари народи и цивилизации; тогаш ниту “палестинскот прашање” не е етничко, туку консензуално политичко и религиозно.
Затоа што не може “муслиманите Арапи” да имаат ексклузивно историско право на територијата и земјата (аргументот за “правото на територијата”) туку тоа може да го имаат само пред арапските и пред исламските Филистејците од античките извори, на истата земја отсекогаш со Израелците.
Но, сето ова е со речникот од пред Втората Светска Војна, империјалниот свет на наследена и создадена западна култура, кое своето потекло го влече токму од овој регион, чиј составен дел е и нашата држава и историски континуитет; а не со речникот на светскиот правен поредок, базиран на демократија, почитување на човековите права и правниот систем, после Втората Светска Војна; создаден и како резултат на страдањата на Евреите, и на анти-фашизмот идеолошки ослободен од комунистичката и либерална узурпација која ќе следи потоа и која ја гледаме и денес, сокриена позади “грижата за палестинското прашање”.
“Грижа” во која како да е сочуван и конзервиран најбруталниот антисемитизам, и скриениот наследен и партиско-комунистички узурпиран анти-фашизам, кој денес, особено во пост-комунистичките земји (а серизоно проширен и “на запад”) се претставува како чист либерализам, со екстремни и чудни нијанси; во кој во “најлибералните кругови” на Палестинците без проблем им се “простува Хамас”; со истовремено демонизирање на сите Израелци како џелати.
Но, всушност, западната култура и демократијата се враќа на своето потекло. Симболично, преку (зло)употреба на “палестинското прашање”, на историскиот регион и континуитет; а реално и ефективно, преку преиспитување на вистинските либерални, западни и демократски вредности. На суштината на владеењето на правото, но и на темелот, хуманоста и правичноста на светскиот поредок, базиран на правото и правдата. Картите се отворени, се’ потешко станува криењето позади формалните називи, а се’ полесно се открива вистинската намера. Не “кој треба и мора”, туку “кој е”. “Прогресивен” или прогресивен. Неселективно хуман, не затоа што треба опортунистички, туку зато што мора вредносно.