Токму тој наметнат антагонизам не е автентично македонски, и го оптоварува и компромитира и секој друг однос – дали кон другите или дали кон било кое друго прашање. И оваа фобија е наменета само за нас, затоа што не може да се биде “квалитетен бугарофоб” без да се биде “одличен албанофоб”.
Никица Корубин
Оската на пропагандната матрица на она што се сервира како “македонски идентитет”, а не оној реалниот, е кристално јасна и автентична за нашата држава – албанофобијата. Од практични и симболички причини. Пропратена по потреба со бугарофобијата и ретко со хеленофобијата. Но, ако “Бугарите ги потценуваме и ги мразиме”, а “Грците само ги мразиме”, албанофобијата има уште една подлабока нишка – “од Албанците се плашиме”. И тоа е тој исконски страв “фобос” од Албанците, кој го креира антагонизмот кон Албанците.
И бидејќи зборуваме со речникот на конструктот кој се создава и негува цела наша независност од 30-тина години како држава; овој наратив е проекцијата врз македонскиот народ, а не автентичното чувство на македонскиот народ. Тоа е “погледот и односот” што македонскиот народ треба (мора) да го има кон овие народи – како површна фикција и вештачки мит, надвор од реалноста.
И тој “поглед и однос” е граден и негуван, повеќе од 34 години независна држава, но е “зависно” превземен и адаптиран од колонијална и федерална матрица на претходни држави, за нивни, а не наши интереси. За иронијата да биде поголема, во одредени историски периоди нивните интереси биле брутално и драматично егзекутирани, врз етносите кои живееле во границите на денешна Северна Македонија. Дефиниција за форма на колективен и симболички садо-мазохизам.
И затоа токму “албанофобијата” е клучниот филтер, за тестирање на длабинското влијание на концептот на “српскиот свет” – како официјална политичка одредница во извештајот на ЕУ – врз суверенитетот и регионалната безбедност и на нас како држава. На две клучни нивоа (со уште многу нијанси): “албанофобскиот однос” кон Албанците и “албанфобскиот” поглед кон сите други.
И тоа е првичниот антагонизам, врз кој потоа вештачки се гради “македонскиот идентитет” – и за кој никогаш, не се говори “сам за себе”, туку само во релација кон овие три фобии (албанофобија, бугарофобија и хеленофобија).
Па, не е важно колку некој е слободоумен и “либерален” во однос кон Бугарите или Грците, вистинскиот и искрен однос кон Албанците го открива суптилното влијание на “српскиот свет” и таа наметната матрица на размислување и однос кон Албанците. Зошто инаку, еден интелектуалец, граѓанин, аналитичар, политичар – Македонец – би имал било каква задршка или антагонизам кон Албанците, а притоа да нема кон другите?
Затоа што токму тој наметнат антагонизам не е автентично македонски, и го оптоварува и компромитира и секој друг однос – дали кон другите или дали кон било кое друго прашање. И оваа фобија е наменета само за нас, затоа што не може да се биде “квалитетен бугарофоб” без да се биде “одличен албанофоб”.
Примери насекаде низ јавниот простор – од лево и десно, од центар, од аналитичари до професори, од политичари до академици – може да бидат “меки” со другите, ама секогаш ќе бидат доследни (скриени или јавни) албанофоби. Од кои не се исклучени ниту самите (влијателни) Албанци. Па, белким и ние на подаништво да научиме некого?
И тоа е есенцијата на влијанието на концептот на “српскиот свет”. Од почетокот на 20-от век до ден денес. Со кои “очи” ќе ги гледаме другите? Со “српски” (во кои ние и не постоиме) или со македонски? Каков однос ќе градиме кон другите? Каква историографија ќе пишуваме за себе? Што знаеме за себе? И тоа е клучното влијание, а не “спектаклот и појавноста” како обични алатки – од Лепа Брена, преку инструирани навивачки групи или наменски српски прослави, до југоносталгијата.
Историскиот “српски свет” од почетокот на 20-от век е колонизаторски. Колонијата не ја освојувате. Колонијата ја асимилирате и преобликувате. По ваша мерка. По ваша вера. По ваша историја. По ваш поглед на светот и на соседите. И вели хрватскиот пејач Томпсон, на концертот во Сињ, во уште еден своевиден одговор кон агресивниот и упорен концепт на “српскиот свет” и во Хрватска – “Југославија е мртва, и ова е независна Хрватска” – но, “југословенството” никогаш и не била целта, туку средството; во освежениот пост-колонијализам, наследуван до ден денес.
Албанофобијата како темел, мора да се сруши. Не со глума, и со лукративност, не со “имам еден пријател Албанец”, не со квази-либерални ламентации, не со опортуност и корист; туку со изворен македонски интерес и почит. Кон себе и кон другите. Кон сопствената, заедничка и споделена историја “базирана на факти”, кон граѓанската држава, кон функционалниот систем; кон наследената цивилизација и европската сегашност и иднина. Почит кон знаењето кое единствено ќе не’ спаси. Од она што сме “морале да бидеме за другите и кон другите”, а не “за себе и кон себе.
Од Фејсбук ѕидот на авторката