Во 1939 година озлогласениот шеф на пропагандата на фашистичка Германија, Гебелс, се досети да отвори посебна изложба на „декадентна“ уметност и таму ги смести делата што на кој било начин го поставуваа прашањето на естетиката и етиката на тогашното германско општество.
Речиси 80 години подоцна, ние Македонците се гордееме со своето антифашистичко, со своето комитско и со своето античко минато…имаме многу музеи, но наскоро ќе ни треба уште еден – за сите што беа забранети, избришани и прецртани. А статистиката станува загрижувачка – од 2008 до сега дури четири уметнички дела експресно беа јавно отстранети и забранети за прикажување. Дали навистина забраната на тие дела не’ заштити од поголеми проблеми? Атанас Ботев го наслика грчкото знаме заедно со кукаст крст. Дали отстранувањето на тоа дело ги подобри односите со јужниот сосед? Потоа делото на Игор Тошевски „Слободни територии“ што се состоеше од цртеж во вид на крст на плоштадот Македонија на местото каде претходно демонстрантите против узурпирањето на јавниот простор изедоа ќотек, преку ноќ беше избришано. Дали ноќното бришење го подобри демократскиот амбиент во државата? Мистериозна, но исклучително влијателна женска организација издејствува преку ноќ да му се облече долна облека на несреќниот Прометеј во паркот “Жена борец“. Дали неговите гаќи придонесоа за поголеми морални вредности кај македонските граѓанки и граѓани? Дали сега кога го отстранија делото што асоцира на преиспитување на македонските “чуда“, се чувствуваме поголеми верници и сме попродуховени? Која е логиката на цензурата во уметноста?
Дури и Папата Бенедикт 16. му прости на маркетинг тимот на компанијата Бенетон зашто го ставија во реклама како страсно се бакнува со исламскиот водач. Зошто нашите мудри некогаш не се угледаат на туѓите примери?
Јуни, 2012