Македонијо, пак ги остави своите чеда без инсулин! Повторно пукаш по најранливите! Веќе две недели нема инсулин во повеќе градови во внатрешноста. 1460 боцкања во годината за секој човек со дијабетес, за да се остане жив. А, инсулини нема. Па, како да се преживее? Страшно е за сите луѓе со дијабетес кои се на инсулин. Но, зошто ги држиш на нишан најмалите, децата кои се зависни од инсулин? Тие не знаат дека, доколку родителот не се снајде некако и не донесе дома барем едно пенкало за утрешниот ден, еден детски живот може да згасне. А, родителите, само тие си знаат како им е.
Деветгодишната Франческа од Штип веќе две години е на инсулин. Таа оди во трето одделение и четири пати на ден се боцка со инсулин. Но, во Штип повторно нема инсулини и тоа веќе две недели. Нејзината мајка Биљана Атанасова вели дека успеала да обезбеди само едно пенкало, на заем. Некој и ветил дека по автобус ќе и прати уште едно, од друг град. Замислете, се праќа инсулин по автобус, без фрижидер, по горештините.
„ Инсулинот го нема цели две недели. Некако успеав едно пенкало да обезбедам од една девојка, а ми ветија дека ќе ми пратат по автобус уште едно од Македонска Каменица. Но, пак не сум сигурна, стравувам дали ќе има за утрешниот ден“, објаснува оваа мајка.
Црвената линија е помината. Луѓето во паника сами бараат инсулин, си позајмуваат, праќаат по автобуси и поради неправилниот транспорт си го загрозуваат животот. Македонијо, никогаш вака не било со инсулинот! Никогаш!
Франческа со своите девет години има и друг проблем. Кај неа шеќерот во кртва постојано варира. Нејзината мајка Биљана вели дека се качува до највисоката можна граница или паѓа многу ниско, под нормалата. И таа како и другите пациенти се жали дека инсулинот не делува како порано, дека нешто се случува со квалитетот или можеби со транспортот на инсулините и бараат одговор од Министерството да објаснат во што е проблемот.
„Ја боцкам, но како да и ставам обична вода. Шеќерот многу и се качува, па одеднаш и паѓа, тоа е страшно. Барав лекарот да ми препише инсулин со 48 часовно дејство, но изгледа го чуваат само за свои луѓе. Се штеди на инсулини, а со тоа некој одлучува кој ќе живее, а кој не“, вели Биљана.
Во такви ситуации често алармираат и наставничките, ја викаат кога на Франческа ќе и се слоши и таа во училишниот тоалет и го мери шеќерот и ја боцка со инсулин. За децата да не и се потсмеваат, да не и викаат дека е болна бидејќи тогаш шеќерот уште повеќе и се качува.
„Тогаш сум принудена да се кријам во тоалетот и да ја боцкам“, вели Биљана.
Македонијо, а што е со едукацијата во училиштата? Барем, за тоа не требаат пари. Да има кој да им објасни на децата дека нивните другарчиња не треба да ги гледаат како да се болни. Да, не се собираат околу нив кога треба да се боцкаат со инсулин и да не се потсмеваат.
Апартчињата пак, за мерење на шеќерот во крвта, тие кинеските за кои често пишувам, е тие се посебна приказна. Биљана вели дека даваат погрешни бројки што може да биде кобно бидејќи кога ќе се прилагоди инсулинот кон тој резултат што не е точен, детето може да падне во кома. Исто е и кај возрасните.
Таа објаснува дека им ги кратат и лентите за апаратчињата, а игли за пенкалата сами си купуваат бидејќи тие што им ги даваат во инсулинските аптеки се многу дебели и дечињата по телото се цели со модрици. Само за иглите, тие потенките за деца, даваат по 20 евра месечно. Но, надлежните очигледно не ги интересира тоа.
Националната комисија за дијабетес смета дека добро си ја врши својата работа. Апаратчињата за мерење на шеќерот во крвта, оние најевтините ги имале сите потребни сертификати, а тоа што не мереле точно, тоа било измислица на луѓето со дијабетес. Според комисијата, инсулини има! Тоа што секој месец снемува од еден или повеќе видови на инсулини во сите градови во државата, тоа било заради тоа што одговорните во инсулинските аптеки не ги правеле добро нарачките.
Ако мислат така, тогаш зошто инсулинските аптеки да прават нарачки кога Националната комисија за дијабетес преку „Мој термин“има увид за секој пациент колку му треба месечно, но и точно колкави количини на инсулини треба за секој град.
Од здруженијата прашуваат, зошто не се испорачува инсулин врз основа на инсулинските листи, кои се четиримесечни, а се евидентирани во „Мој термин“? Одговор се разбира, нема.
Државата очигледно, штеди на инсулини. Националната програма за дијабетес која што со децении добро функционираше, сега е во хаос. Се е во рацете на неколку луѓе кои одлучуваат за животот на 35 000 луѓе кои се на инсулинска терапија. Програма за бесплатно и контролирано давање на инсулини со децении беше една од најуспешните. Последните две години е во колапс.
Но, зошто родителите и сите луѓе кои се зависни од инсулин гледаат што се случува со нивните животи или со животот на децата, а не превземаат ништо. Тие неколку луѓе од Националната комисија за дијабетес, земаат плата од сите нас и треба да постапуваат како што треба. Не може и не смее Министерството за здравство да прави стратегија со штедење на сметка на здравјето на луѓето.
Социјалните мрежи се место за комуникација, но таму не може да се слушне гласот на народот, на паталецот. Биљана од Штип, мајката на Франческа е една од ретките која проговори.
Јавноста е вашето поле на маневар. Зошто не му кажете на министерот Тодоров дека вака не оди? Дека во погрешен правец ги тера работите, со погрешни луѓе и погрешни тимови? Дека тука нема место за политиката, дека на најранливите не може и не смее да штеди. Да го потсетите на Законот за права на пациентите.
Здруженијата скоро две години предупредуваат дека работата со инсулините не ја бидува, дека има сериозни проблеми со квалитетот на инсулините. Тие се први на браникот, но не можат сами да ја водат оваа битка, во која не треба да надвладее стравот и да се попушти на притисоците од страна. Тоа е ваше законско право. Иако Министерството е глуво, не одговара на вашите сугестии, на вашите барања, сите заедно можете да го смените правецот на бродот што тоне, додека не е предоцна. Со збор и со аргументи! Зашто, за животот се работи!