Нека го облетаат десет пати светот. Насекаде ќе наидат само на бучава на механичкото ништавило. Се до денот, многу пострашен од денот на најлошата одмазда, кога конечно сопирајки се, ќе сфати дека за нив никаков триумф не е вреден ниту колку најнезначајната човечка стварност што ја убија. Затоа што не знаеја што прават.” Јас би додал: А, можеби, токму затоа што знаеја.
Бранко Тричковски
Во “Дневникот од Германија” од 1938 година, Дени де Ружмон пишува за појавата на нацизмот: “Ги гледав моите студенти како стануваат нацисти. Гледав како физички се менуваат. Добиваа тврд изглед, објективен поглед, бледило во лицето, отежнатост на долниот дел од образите, по што веќе на прв поглед се препознаваше нацистичкиот шеф. Колку и да ви изгледа тоа малку сериозно, ве уверувам дека тогалитаризмот е вирус и ако го добиете нема да можете повеќе да се ослободите од него.”
Јас исто така гледам како луѓето, кои во Македонија го диктираат општиот дискурс, се менуваат според описите на Дени де Ружмон. Најистакнатите вморони добиваат тврд изглед (Панче, Мицко, Антињо, Лугњата, дури и Кикифрики се труди) бледи се, со објективен поглед, со спуштен долен дел на образите. Безизразни луца, без гримаси, без чувства за тоа што го говорат, бидејки не говорат туку мумлаат за среќата и усеинските рекорди на макединската осакатеност.
Тие се карикатури на нацистите, можеби одат на пластична хирургија за да изгледаат како нацисти и да бидат страшни за луѓето, но зад пудрата, силиконите и другите шминки, се гледаат простаци кои кога ќе се исклучи камерата, одат во веце и си се смеат самите на себе.
Тоа не значи дека не се опасни. Но, што да се каже за нив ако за еден Хитлер, истиот овој генијалец, значи, Дени де Ружмон, во колумната “Во овој час или Париз”, во “ Газета Лозана,од 15 јуни 1940, само час по влегувањето на Хитлер во Париз, напишал.
“Станува збор за трагичната немоќ на тој славодобитен победник: се што сака да приграби се менува со неговото приоѓање- крал Мида на пролетерското доба- во искривено железо и куп губаво камење…”
Нели е ова слика на Путун и Трамп, но и на Вучиќ и на нашата несреќа, Мицко?
“Вчудовидувачката конфронтацијата на овој човек и оваа земја”, продолжува Де Ружмон, “можеби беше потребна за да може целиот свет да сфати дека победите се невозможни. Не ги освојуваме подароците на душата и причините за живот што ни недостасуваат, со коли. Нека го облетаат десет пати светот. Насекаде ќе наидат само на бучава на механичкото ништавило. Се до денот, многу пострашен од денот на најлошата одмазда, кога конечно сопирајки се, ќе сфати дека за нив никаков триумф не е вреден ниту колку најнезначајната човечка стварност што ја убија. Затоа што не знаеја што прават.”
Јас би додал: А, можеби, токму затоа што знаеја.
Читај Христијане, а и ти Горданче, остави ги за момент тоа марулите, можеби нешто ќе научите. А и народот што не го сакам, не е лошо да се симне од радиоактивните телевизии и разноразните портали и профили во анфас и да читне нешто.
Од Фејсбук ѕидот на авторот