Зоран Иванов
Кој и зошто се исплаши од граѓаните, посебно од младите?
Па власта.
Прпа викаме во Скопје.
Па нели комити, храбри патриоти. А ваму, прпа.
Ете им го вистинското комитско лице.
Активираа се` живо. Од медиуми, преку штабови до навреди и клевети. Ова со заканите им е најсмешното. Зарем уште мислат дека некој им се плаши. Зарем уште има некој да се плаши од партиски закани освен, освен се разбира, корумпираните.
Зарем не гледаат дек кај овие млади генерации, овој вид протести не се само пораки. Тие се отворен јасен став на една генерација. На нова генерација која во македонската политика го прочита она што нивните родители тоа не умееја да го сторат цели три децении.
Оваа генерација сфати дека нема не корумпирана власт. Дека тој коруптивен карцином набрка надвор илјадници нивни, наши сограѓани и дека тие што останаа се задушуваат во врски, пријателства, партизирања, тендерирања, криминални богатења.
Оваа генерација бара ревитализација на вредности во општеството. На домаќински и со образ вреднувања на секој одделно и на секое ниво. И бара одговорност од тие што доброволно се нафатиле да ги водат институциите и на тие што прифатиле да работат во нив.
Кај оваа нова младешка генерација веќе нема политички авторитети. Не паѓа таа на тоа. Не веруваат никому на зборови. Бараат дела.
Власта? Па еве, ги нарече „глодари“. Можеби мисли на политичките противници. Но на кого и да мисли, граѓаните кои протестираат, овие навреди ги доживуваат и лично.
Нема оптимизам дека на кус рок може нешто на подобро да се промени. Власта, оваа популистичка власт посебно, е со докажани тоталитарни манири. На секој збор критика одговара со навреди, со клевети и закани. Веројатно смета на тоа дека со таква ароганција, со покажување мускули, ќе ги затвори луѓето дома.
А всушност е самата исплашена. Блефира со своето препотентно однесување спрема сопствените граѓани па и спрема сопствените гласачи. Зарем тоа не се овие свозовски медиумски акции со пожарникарските скали и хидрантите, а всушност само малку прав в очи да стивнат револтите.
Мачкање очи.
До ова да дојде дозволија тие. До урбанистички хаос, до јавашлук. Испосменија закони да се градат згради без пожарникарски скали и сега што ќе поправаат. Скали ќе ни прават или со хеликоптери ќе не` евакуираат.
Тие направија, тие озаконија криминална и небезбедна држава. И сега тие, тие истите, ќе поправале. Тие ќе средувале, ќе казнувале. Тие.
Тие со истата таа криминогена матрица која уште гради на диво и од алчност, од ненаситност, сосе украденото ја извезуваат во багажници.
Кој уште верува во тоа.
Прпа од граѓански притисок. Од преполната чаша човечки гнев по најтрагичната трагедија предизвикана од системот. Од корупцијата, од алчноста, од подмитливоста, од неказнивоста.
И нека не се мачи партијата на власт со проверки за тоа зошто им се случуваат протести што им предизвикуваат страв. Не треба тука да се прават никакви анализи, некакви студии. Анализа е граѓанскиот притисок.
На сите ни е смачено од врски, пријателства, корупции, непотизми, од партиските послушници, од тоа што на одговорните по институциите не им се слуша гласот и што никој не смее ниту да зуцне без лидерот. Никој освен тој ни пред камера да излезе.
Ова сегашново е реприза на еден претходен уникатен македонски тоталитаризам во кој владее богот, партискиот суверен. Тој е и мајсторот и хаузмајсторот, и кадија и судија, и доктор и сестра зад кого се влечка партиската војска на сите институционални нивоа.
Пропагираат за последици од протестите. Демек институциите не ќе имаале можност да си ја вршат работата.
Медиумските телали се загрижија да не ослабнела полицијата обезбедувајќи протести. Требала да брка криминали.
Па да бркаше криминали немаше да има трагедии и затоа сега нека обезбедува протести за да научи дека ќе треба да си ја врши елементарната работа. Да брка криминали.
Протестите граѓански, и посебно младешки, се благодет за Македонија, за оваа од корупции замаглена држава.
Протестите се таа нужна потреба за кадровско цунами.
За отворање на државата за паметните.
За способните.
За оние со вистински дипломи.
За добрите работници кои си ја бараат платата што им следува за трудот, за знаењето и за ќарот што им го трупаат на своите ненаситни работодавци, на оние со институционално евидентирани екстра профити.
Протестите се битки за простор за тие со дигнитет. За карактерните потиснати од партиските полтрони.
Нема последици од протестите.
Има само придобивки.