Фросина Цекова, девојката која на 20 години пред неколку месеци загина на Партизанска, никој не ја знае. Освен, се разбира, нејзините најблиски кои се очајни за загубата, и сега дополнително заради фактот што досега никој не одговара за убиството (од небрежност), откако со огромна брзина на неа налетал aвтомобил “Хонда”.
Но, велам, Фросина Цекова е навистина непозната за јавноста, што подоцна ќе се покаже дека автоматски значи и неважна, заборавена од државата и воопшто, од сите во неа, еднакво како што е се нејзините родители. Тие се тотални анонимуси, најосамените луѓе на Планетава, кои однапред можеме да ги прогласиме за изгубени души, кои го одбрале најтешкиот и познат пат- да ја бараат правдата, каква иронија. Тие можат само да ја добијат сета неправда на овој свет.
Затоа што небитните во оваа земја (небитни, во смисла што имаат име и презиме кое никому ништо не значи) подразбира дека се луѓе скршени луѓе од болка за најмилите, за подоцна да дојдат сите последици на небитноста: да бидат уништени од неправдите, некои од немаштијата, од немањето право на живот.
Знаете, сите Тамари, Фросини и уште којзнае колку илјадници во оваа држава, сите изгубени деца (веројатно некои од вас ќе замавнат со раката и ќе речат нечии, значи ничии) вклучувајќи ги и нивните родители се никој и ништо, непостоечки, за нив никој ништо не знае, не сонува, не се бори, не се надева, затоа што не заслужуваат, така барем одат работите во оваа земја.
Но, она што дополнително може да се смета како поразително е сосема нешто друго.
Најважно за нивната тотална небитност е што од овие луѓе никој никогаш не се плашел. Никој не стравувал дека заради нив ќе им умрат децата, дека ќе загинат во случајна сообраќајка, дека ќе ја изгубат фамилијата, работата, куќата, дека ќе ги снема, затоа што и ги немало.
Овие деца и нивните родители никогаш не отворале оф-шор компании во Белизе.
Не договарале веќе отворање на веќе пломбирани кутии и кеси на изборни материјали.
Не се одмаздувале, не планирале изживување во затвор на Љубе Бошковски.
Не криеле убиство на Мартин Нешковски.
Не ја игнорирале истрагата за Никола Младенов.
Не се смееле на рушењето на Космос и како на Фијат Цановски му тече низ ногавици.
Не ги пратиле во затвор Велија Рамковски и неговото дете затоа што само така посакале.
Не праќале никого во ендек.
Не се шетале со часови со комбе за да разгледуваат плацеви на Водно.
Не земале провизии од израелски компании, не знаат ниту за една кинеска компанија која би можела да им ги разубави приватните сметки.
Не подбуцнувале и посакувале меѓуетнички конфликти, не праќале полиција во Куманово за да гине, не знаат ни што навистина се случило со младите македонски деца кои беа убиени на Велигден и навистина ли албанските деца се виновници за масакрот во овој случај “Монструм”.
Велите немале моќ, немале ниту еден пендрек, ниту пак имале телефонски отсечен, студен глас за да наредат егзекуција, ништо од ова не им било достапно, за да бидат дел од овие монструозни дела. Не, сепак не. Не, затоа што овие луѓе ништо од овие злосторства не сакале да направат. Единствената смисла и право да живеат во оваа земја им е одземено- нивното дете да биде живо.
Но, прашувате- вреди ли да се биде жив, да се биде дел од нечовештвото кое го создадоа
овие од погорниот дел од текстот, низ годините сметани за најважните луѓе во оваа земја, кои со години сееја страв, продуцираа покорни соучесници на теророт, но и во исто време таложеа бес и гнев?
Тешко дека вреди воопшто. Но, можеби и за момент вреди, ако видиме дека одговараат сите оние кои направиле злодела. Тогаш ќе знаеме дека Фросина, Тамара и сите тие илјадници деца кои се наша загуба, се навистина некои. Нашите најважни деца.