Проблемите со образовната, личната асистенција, пристапот до социјалните услуги, поддршката која треба да ја имаат заедно со неусогласеноста на голем број на закони со Конвенцијата за права на лица со попреченост се слабостите кои граѓанските организации за и на лица со попреченост и на родителските организации ги посочуваат во своите дописи или излагања до народниот правобранител, изјави државната советничка Васка Бајрамовска-Мустафа на настанот на кој 23 граѓански организации кои се дел од Националниот механизам за мониторинг на имплементацијата на Конвенцијата за правата на лицата со попреченост, со Народниот правобранител потпишаа меморандум за соработка.
Сите забелешки на невладините, како што информира Бајрамовска-Мустафа, ќе ги компилираат во еден заеднички документ со нивните ставови во десетгодишното работење и ќе ги достават до органите на централната власт, единиците на локалните самоуправи и до сите органи, организации коишто на некој начин се поврзани со остварувањето на правата на лицата со попреченост за нивно запознавање со цел вклучување на лицата со попреченост и остварување на мотото „Ништо за нас, без нас“ во креирањето на политиките и алоцирањето на буџетски средства за подобрување на состојбите.
– Граѓанските организации остануваат на своето размислување дека пристапноста генерално станува сериозен проблем кој ги попречува во остварувањето на правата, но не само пристапноста од аспект на физичка или архитектонска бариера, туку како што наведуваат, бариери во комуникацијата, бариери во личните ставови на другите кои се уште со дискриминација, стереотипи, предрасуди гледаат на лицата со попреченост, технолошка бариера во пристапот итн., рече Бајрамовска-Мустафа.
Тие укажуваат и дека 30 години од постоењето на државата, лицата со попреченост се уште немаат свој претставник ниту во законоавството (Законодавниот дом), ниту во извршната власт или пак како назначени дриектори во некои други органи или институции уште помалку во правосудниот систем.
– Сето тоа компилирано во еден дел заедно со слабостите кои ги дава дури и инклузивното образование кое го посочуваат како позитивен пример со донесувањето на законот за основно образование, вклучувањето на попреченоста како основ за дискриминација, напорите за инклузивност на децата од предучилишно образование до сите степени на образование, трансформацијата на посебните училишта во ресурсни центри итн. сепак кажуваат дека и инклузивноста не е на начин како што тоа го бара Конвенцијата за права на лица со попреченост, заклучи Бајрамовска-Мустафа.
– Граѓанските организации остануваат на своето размислување дека пристапноста генерално станува сериозен проблем кој ги попречува во остварувањето на правата, но не само пристапноста од аспект на физичка или архитектонска бариера, туку како што наведуваат, бариери во комуникацијата, бариери во личните ставови на другите кои се уште со дискриминација, стереотипи, предрасуди гледаат на лицата со попреченост, технолошка бариера во пристапот итн., рече Бајрамовска-Мустафа.
Тие укажуваат и дека 30 години од постоењето на државата, лицата со попреченост се уште немаат свој претставник ниту во законоавството (Законодавниот дом), ниту во извршната власт или пак како назначени дриектори во некои други органи или институции уште помалку во правосудниот систем.
– Сето тоа компилирано во еден дел заедно со слабостите кои ги дава дури и инклузивното образование кое го посочуваат како позитивен пример со донесувањето на законот за основно образование, вклучувањето на попреченоста како основ за дискриминација, напорите за инклузивност на децата од предучилишно образование до сите степени на образование, трансформацијата на посебните училишта во ресурсни центри итн. сепак кажуваат дека и инклузивноста не е на начин како што тоа го бара Конвенцијата за права на лица со попреченост, заклучи Бајрамовска-Мустафа.
– Граѓанските организации остануваат на своето размислување дека пристапноста генерално станува сериозен проблем кој ги попречува во остварувањето на правата, но не само пристапноста од аспект на физичка или архитектонска бариера, туку како што наведуваат, бариери во комуникацијата, бариери во личните ставови на другите кои се уште со дискриминација, стереотипи, предрасуди гледаат на лицата со попреченост, технолошка бариера во пристапот итн., рече Бајрамовска-Мустафа.
Тие укажуваат и дека 30 години од постоењето на државата, лицата со попреченост се уште немаат свој претставник ниту во законоавството (Законодавниот дом), ниту во извршната власт или пак како назначени дриектори во некои други органи или институции уште помалку во правосудниот систем.
– Сето тоа компилирано во еден дел заедно со слабостите кои ги дава дури и инклузивното образование кое го посочуваат како позитивен пример со донесувањето на законот за основно образование, вклучувањето на попреченоста како основ за дискриминација, напорите за инклузивност на децата од предучилишно образование до сите степени на образование, трансформацијата на посебните училишта во ресурсни центри итн. сепак кажуваат дека и инклузивноста не е на начин како што тоа го бара Конвенцијата за права на лица со попреченост, заклучи Бајрамовска-Мустафа.