Веќе на сите им е јасно на кој начин странците го убедуваат Груевски да прифати се што претходно потпишал, сеедно што е со одолговлекување од неколку недели. Се разбира, се работи за минско поле, шпекулации кои сепак остануваат во таа сфера, колку и да изгледаат веројатни и веродостојни, судејќи според информациите кои на сите им станаа достапни, благодарејќи на бомбите, или едноставно кажано- изминатиот труд на Груевски.
Но, за да бидат разгледани сите опции пред кои е соочен Груевски, откако го стави потписот за министер за внатрешни од редовите на СДСМ, можеби треба да се сетиме на една приказна за Путин, којзнае дали е фиктивна сказна од неговото детство, но тоа сега е навистина сеедно. Начинот на кој се справува Путин со опасностите, тогаш кога е протеран и притиснат до самиот ѕид, тоа е таа приказна за научените одбранбени механизми на големиот лидер, која влече корени од неговото детство.
За тоа детство Путин подоцна ќе се фали на цел глас дека бил хулиган и дека не сака да биде ставена под прашање таа квалификација. Како вели тој, кога некако не му веруваат новинарите дека го примаат дури во шесто одделение во пионерското друштво, практично во длабока старост за руските прилики: “Ме навредувате. Јас навистина бев хулиган”.
Но, за приказната. Тој е практично уште дете, жилаво и со “намалено чувство за опасност”, што подоцна ќе му биде запишано како загрижувачка особина, напишана со црн фломастер и подвлечена со црвен. Кога велам подоцна, мислам на деновите кога е регрут како разузнавач, кога алармот е вклучен за неговите учители кои се разочарани од младичот со голем талент и посветеност, но слаб капацитет да делува соодветно пред опасни ситуации.
Затоа што најнесоодветниот начин да се справите со опасноста е да се биде студен и незаинтересиран, мора да си лесно напнат, вели Путин. Но, тој се раѓа со тој игнорантски однос кон опасноста, што подоцна и неговата Русија и целиот свет ќе ги чини премногу страв и предолги моменти на паника.
Сепак, да се вратиме на малиот Путин, кој во тоа време научува лекција која подоцна ја користи и во најбезазлените ситуации, како да се справи со директната опасност, во која денес влетува секојдневно и секогаш се чини дека во тоа ужива, што е застрашувачка опција за сите нас.
Сцената во оваа приказна се случува при бркањето на еден стаорец, лов кој трае навистина предолго и за Путин и за гнасното животно, кога доаѓа до пресврт во надмоќта. Стаорецот, после очајната борба за живот, станува притиснат во еден ќош, а над него надвиснат Путин, се зборува дека во раката имал камен, кој е последната пресуда за животното.
Одеднаш, стаорецот се свртува кон Путин и решава да ја заврши битката на славен начин, наместо да се покори и да и се предаде судбината. Стаорецот вака притиснат, сфаќа дека доаѓа моментот на избор- живот или смрт. Животното сфаќа дека сега се повлекува најдоброто решение, тогаш кога веќе заканата за ликвидација е веќе не е опасност, туку готов чин, тогаш кога погребалната канцеларија ги пратила веќе гробарите, лопатите се ставени настрана, затоа што само прашање на секунди се кога се симнува ковчегот. Затоа, стаорецот ја одбира најдостоинствената тактика и го напаѓа малиот Путин и сега е тој, подоцна големиот Путин, тој е оној кој треба да бега, да се брани и да се соочува со прашањето на живот или смрт.
Тогаш кога набрзина ќе почнеме да го листаме календарот, многу децении подоцна од оваа школска лекција за Путин, времето на помината опасност не смее да се потценува и кога станува збор за Груевски. Потписот негов е пред нас, последниот се однесува на нов министер за внатрешни работи, кој доаѓа во рацете на СДСМ, вака лаички се изгледа беспрекорно според сценариото од Пржинскиот договор.
Ситуација која не смее лаконски да се прифати, затоа што опасноста допрва би можела да следи, сценарио кое не смее да се испушти од вид, како што не смее да се заборави дека мора да се разработат неколку можни решенија за ургентен излез од опасноста. Груевски е сега притиснат до ќошот, оној ист ќош во кој беше притеран стаорецот на Путин, кога камбаните ја отчукуваа разделбата, која сите во целата таа бркотница ја дочекавме со олеснување. Бевме улулкани и занесени во навивањето Путин да се справи со непријателот, еднакво како што Путин се предал на фантазијата дека приказната е готова а медалот за некој момент ќе виси на неговите гради.
Затоа, кога станува збор за Груевски, ниту една приказна не може да биде кажано дека е довршена, ниту пак затворена страница. Сега, барем од она што може да се заклучи, тој изгледа крајно огорчено и разочарано, особено тогаш кога ќе се сети на едно старо тврдење на Путин- “Пријателите не ме предавале”. Во случајот со Груевски тоа е невозможно да го помисли, најмалку да го изусти кога ги дава оние интервјуа на телевизиите и новинарите во кои е сигурен. Но, нему му останаа малку време и премалку луѓе за да се чувствува сигурен и заштитен, за да тврди дека нема предавства од најблиските. Тогаш кога царството се руши, на ум доаѓа само една земја. Русија, онаму каде што којзнае како живеат последните остатоци од фамилијата на Милошевиќ, иако сведочењата говорат за комплициран живот, во земјата каде се случува приказната со стаорецот и Путин, а крајот на таа приказна секако дека е познат.