Автор: Ристо Лазаров
НИТРА. СИЛАТА НА ЗБОРОТ
Влеговме во Нитра
како што се влегува свечено
во стара буква скриена во книга
со дрвени корици.
Од буквата скокнавме
во зборот на врвот на ридот.
Во манастирот на врвот на ридот
се шетавме од збор во збор
како низ темни монашки келии.
Во темнината понекогаш ќе набасавме
на лесно расиплива вистина.
Темнината како темнина:
те успива а не ти дава да заспиеш.
Зад темнината ги видовме браќата
како прават плетенки од зборови
и им објаснуваат на учениците
како еден обичен словенски смртник
може најбрзо да се искачи до зборот
од зборот во најблискиот сон
и од најблискиот во најдалечниот сон.
На враќање од најдалечниот сон
редно е да се заметат скалите на времето.
А беше дошло такво време – никакво:
насекаде ечат фанфарите на силниците,
нови тендери за извоз на демократија
сè додека увозниците не сфатат
дека сила бога не прашува.
Зад темнината постариот брат дарува леб
а помладиот вино
и се разбираат со гладните без преведувач.
Кога ќе снемаат од лебот и виното
помладиот брат го прашува постариот
– до кога ќе трае епохата на словенските елегии?
До кога де?! – нервозно допрашува постариот
и го запечатува одговорот во шише.
Како и во секоја темнина,
се наоѓаа и неканети гости
кои крадеа од највкусните вина
за потоа да ги препродаваат на белосветските пазари.
Вино немерено пиеја неканетите
а зборовите ги одложуваа во ланскиот снег,
веќе ископнати од мрзеливото молчење.
Пијани ја славеа силата на мечот
и прикажуваа дека се грутки
сите кои го играат пајдушкото.
Зад темнината браќата бронзени гласници
им отпоздравуваат на новите зографи
и нагледно им покажуваат на сите
дека бронзата знае да дише.
Нема елгии што траат вечно,
нема ни темнина што трае вечно
а нема ни меч што може да пресече
каков и да е зборовен јазол,
рекоа подналутено браќата
и си го побараа спокојот назад.
Зарем не гледате колку им се потечени лицата
на оние што на телевизија севезден
ве лажат за силата на мечот?
Можеби затоа
кога слегувавме од ридот
од збор во збор прудолу
и кога од Нитра се упативме
кон нашите пасишта и езера
расклештени дека сме излегле од темнината
си ги скршивме нозете од препки.
Соседите ни се смееја
отшто сме им дале чудни прекари
и отшто ич не нè бивало
за вистинско проценување на луѓето
и на здивот на бронзата.