Ми остана врежана една, веројатно тоа беше последната реченица на излагањето, поточно одбраната- на министерката за култура, Елизабета Канчевска.
Одбрана откако е осомничена за криминал, истиот ден, за што информираше обвинителката Фатиме Фетаи.
Како рече Канчевска: Фетаи не се разбира од култура и не треба да работи нешто што не знае.
Култура, хм, култура. Што би била допирната точка на Фетаи со културата која ја проповеда Канчевска, ако Фетаи говори исклучиво за корупција, но, да- култура на корупција, за тоа говориме.
Таа култура на корупција, таа е нехајно од почеток засадена, со премислувања и грутка во стомакот, од време на време со бодеж во ребрата, како пресечено грло, па пак засадено, ете така било на почетоците, климаво, несигурно, бојажливо.
Но, доаѓа ново време. Таа почнува да бива негувана, одржувана, како чедо свое, детенце, од пелени го гледате, додека ве клоца и како закана ви мавта со рацете, дека ќе ве однесе, дека на овој свет доаѓа а вие можете слободно да заминете, така и расте, веќе неконтролирано кипти, додека не стане бујна, стројна и не прекипе, додека не се претвори во монструм, но, тоа е ризикот со таа култура за која говори Канчевска. Култура на корупција.
Црвениот кармин кој и бил ставан неконтролирано го размачкува, не може да си ја дофати устата, затоа што буи, нараснува, препукува на места, таа ќе експлодира, таа култура, на која се повикува грлато и заканувачки министерката за култура, да, култура на корупција.
Знаете, таа култура, таа култура на корупција е првиот чекор да исчезнеме. Нашиот јазик, нашиот идентитет, нашата култура, нашата слобода, нашата татковина. Баш е смешно, нели Канчевска? Ќе исчезне срмата колан на Миладиновци, таа ќе се изрони, ама немојте да ја засмејувате Канчевска, ве молам.
Татковината вели Конески, тоа е јазикот наш. Напиша: “Татковина- а вие, еј! На што сте смислиле да ја сведете”. Многу смешно, грохотом се смее Канчевска.
Ресул Шабани, албански писател. Морав да го прашам Назим Рашиди, мојот колега за големо име во нашата литература, Албанец. Наша е таа литература, како што е наша оваа дупка, празнина која сме ја засадиле и не знаеме ништо за нив, и оттука, ништо за нас. А големите борци за култура како Канчевска не престануваат да се прпелкаат од смеење.
А Лидија Димковска, како тоа изгледа, не се ли ова за вас најсмешните стихови, Канчевска, таа култура која ја сакавме и затоа ја замразивте? “Страв им е од слободата, да не нагрне врз нивната врата, да не се испружи пред нивниот праг, да не им побара вода, леб или постела”.
Катица Јанева, Ленче Ристовска и Фатиме Фетаи. Ветрот носи убаво време, пишуваше Ацо Шопов.