Пишуваат: Зигмар Габриел – вицеканцелар на Германија и германскиот министер за надворешни работи, Франк-Валтер Штајнмаер
Што им должиме на оние што се загрозени од војната и насилството? Што и колку може да издржиме? Кога ќе се стигне до крајните граници на оптовареноста? Секое од овие три прашања е оправдано. Но, доколку дебатата се одвива само уште помеѓу медиумски заостреното „Ќе успееме во тоа“ и „Бродот е преполн“, тогаш постои опасност прашањето за бегалците да го расцепи нашето општество. Потребна ни е искрена дискусија за реалните можности за дејствување.
Кон искреноста припаѓаат неколку констатации:
Да, големо мнозинство од луѓето кои пристигнуваат кај нас навистина бегаат од области кои се зафатени со војни и граѓански војни или непосредно од соседните региони.
Да, имавме голем процент на бегалци од Западен Балкан. Но, тие немаат шанса да им се признае правото на азил. Мора брзо да се вратат во татковината.
Да, и покрај подготвеноста за помош на Германците, која не може да со спореди со ништо досега и огромниот придонес на општините, мора да го направиме тоа што можеме за повторно да се намали бројот на доселеници во Германија. Ние не можеме трајно, секоја година, да прифаќаме и интегрираме повеќе од еден милион бегалци.
Кон искреноста припаѓа и признанието дека само со средства од германската внатрешна политика и без Европа не можеме да влијаеме на динамиката на миграцијата; а дури и во тој случај, нема да може преку ноќ да се стави крај на овој тренд.
Германија дејствуваше. Покраините и општините ќе бидат растеретени. Со пакетот за азил создадовме национални предуслови за да може да им се помогне на оние кои вистински имаат потреба од заштита. Но, притоа не ја напуштаме нашата култура на правна држава заедно со основните права, загарантирани со уставот.
Едно е јасно: Истрајно и решително мора да работиме на меѓународни и особено европски решенија, за да може повторно да се намали притисокот врз Германија. Затоа ни е потребна повеќе доверба дека националниот егоизам не нуди излез, а заедничкото дејствување им користи на сите.
Одлуката во ЕУ за распределба на 120.000 бегалци е добра, но не е доволна. Потребен ни е траен европски клуч за распределба.
Имаме функционални европски институции, но тие не се прилагодени на моменталниот бегалски бран. На ФРОНТЕКС му е потребен повеќе персонал за обезбедување на надворешните граници на ЕУ и треба да биде реформиран во европска служба за заштита на границите. Задоцнето е заедничкото обезбедување на границата со Турција во источниот дел од Средоземното море. Европската канцеларија за поддршка на азил ЕАСО веќе претставува зачеток на европска служба за азил. И во овој дел треба да преземеме храбри чекори на интеграција.
Мораме да ги поддржиме Грција и Италија при создавањето на „европски центри за пристигнување“. Во нив мора консеквентно да се регистрираат сите бегалци кои пристигнуваат и потоа правично да се распределат во рамки на ЕУ.