Дуња Иванова: Вчера изгоревме сите. Изгоре сета надеж. Изгоре се’ што се обидуваме да создадеме во овој наш дом. Изгоре и моето пијано, и велосипедите и сите прекрасни книги на моите полици. Овие од говорница велат од утре ќе правеле ред. Од утре. Тоа утре изгоре во Кочани. Го нема утре за сите тие изгубени животи, го нема ниту за нивните семејства. 30 и кусур години го чекаме тоа утре. И не сме сите криви, зашто сите не сме исто. Некој и во мракот упорно пали светло, некој молчи и живее во темнина од корупција. Нема утеха, нема зборови. Вонземска сила за семејствата на жртвите.