Да се биде македонски патриот, пред се треба да се мрази се што не е македонско, затоа што тоа велат било божје, праисконско.
Не, поправете ме, не треба, туку мора да се мрази- албанскиот јазик, муслиманството секако, Албанците задолжително.
Зошто воопшто постојат, живеат, дишат воздух со Македонците, таа виша, ариевска раса, од кои амебите потекнуваат, а не обратно, никако обратно.
Да се мрази, да се презира, да се омаловажува, да се преколнува- се што не е македонско, тоа е најдобриот начин за да се преживее како патриот.
Ова не е земја на никој друг освен на патриотите, во неа само смеат да шепкаат останатите, на својот јазик, на мајчиниот јазик, особено Албанците, секако дека само Албанците.
Прашајте ги академиците, прашајте го славното МАНУ кое црташе карти и сакаше да менува територии со Албанија, тие се ќе ви објаснат, тие се знаат- како е да се мрази, затоа што само така може да се стане патриот, со титула, печат и своерачен потпис.
Нека се искине Законот за јазиците, нека се запали, нека не остане ништо, никаква трага дека тука некогаш, со децении, векови живееле и Албанци, дека се радувале, славеле, умирале, сме се закопувале сите заедно, како што сме се раѓале заедно. Нека ги нема нив, како да им се објасни дека само така може и нас да не снема. Не, не мислам на Македонците, дека нив ќе ги снема- она што ќе исчезне, тоа е човекот.
Да се биде патриот, тоа значи и да се мрази и понатаму, пошироко, подлабоко, се до провалијата, се до вечноста.
Да се биде уште поголем патриот, не е доволна само омразата кон Албанците, треба нешто и повеќе, како што му приличи на еден небесен народ.
Следна може да биде и Грција, одиме понатаму, патриотизмот не сака ограничувања, граници во таа битка со поинаквите од него, како што омразата не ги познава. Вистинскиот патриот тагува по референцата БЈРМ, потпишана со Привремената спогодба, затоа и се вика таа привремена, но нашиов патриот ништо од тоа не знае, освен дека мора да мрази.
Или земете ја Бугарија, таа исто така мора да се мрази, да се негува таа омраза, да не се потиснува, така само еден голем македонски патриот може да мисли дека живее, додека умира, малку по малку, педа по педа, засекогаш.
Мајката на омразата, тоа е патриотизмот за кој тие говорат, тогаш кога малите милошевиќи го имаат на ум големиот Милошевиќ, таткото на патриотизмот, богот на војните, Кралот на Сребреница, масакрите, ужасите, осакатените умови.
Ова се прекрасни денови за патриотизам, кому и фашизмот може да му позавиди.