Ниеден страв не е совладан со потчинување. Ниеден страв не е совладан така што недоветно ќе се гледа како пред очи ни ја крадат слободата – од онаа на мислењето и изразувањето, до медиумската, до која сакате. Туку така ли прашуваше поетот, оној што го уби пресилниот збор – ќе умее ли слободата да пее, како што робовите пееја за неа? Всушност, умее ли слободата да пее? Умее, како не умеела – ама некои нови песни, некои новокомпонирани провикнувања, за да проработат малку и нечии подзамрсени ушни тапанчиња.
Ербапи: ем чувари, втерувачи на страв, ем лева рака – десен џеп. И соништата ни ги украдоа, ги престорија во капитал – ене ги на берзата на изгубените илузии. На плоштадите нема каде да се разминеме – од нивните мермерни и бронзени соништа. Уште и се гордеат од она од што ние се срамиме.
Треба цврсто да се разграничи: сејачите на страв, се сејачи и на лажна моќ, на популизмот. Сеајачите на страв се вешти шиткачи на лажна заштита и сигурност. Во нивниот речник не постојат зборовите покајание, извинување, срам. Прават кошмари, па ѓоамити нé вадат од нив. За нив надежта е обична празнина. Арно ама, на човекољупците и правдољупците сепак им личи да се надеваат, како што и на будните луѓе им личи да сонуваат. Поинакви соништа сонуваат заспаните.
А да ве прашам нешто, вака, речиси незадолжително: сте виделе ли топка, обична пластична топка, како се тркала, му бега на детето на удолница? Сте виделе ли како изгледаат, на некоја слична, уште и историска удолница, сејачите на страв кога ќе го чујат она што од дедовци сме го чуле: „Мечка страв, мене не страв?“ Да не беше тоа знак дека не може да има перпетум мобиле на ништо од ништо? Дека потребата од слобода не е минлива и не е за да отстапи пред стравот – можеби привремено може и да се потисне, ама најнакрај бликнува многу посилно и не се обѕира на закопаните илузии на стравосејачите. – Сега е слобода и мнозина се прашуваат како да се живее слободата без страв? Од каде доаѓа, како се совладува стравот?“
*текст на лидерот на Социјалдемократскиот сојуз објавен на Фејсбук