Денеска се одбележуваат 74 години од раѓањето на великанот на македонската книжевност, Петре М. Андреевски.
Поет, романсиер, раскажувач, драмски автор. Роден е во 1934 година во с. Слоештица, Демир Хисар. Основно образование завршил во родното село, гимназија во Битола, а студирал на Филозофскиот (сега Филолошки) факултет во Скопје.
Работел во Македонската телевизија. Бил уредник на списанието „Разгледи“. Член на Македонската академија на науките и уметностите. Член на Македонскиот ПЕН центар. Член на Друштвото на писателите на Македонија од 1964 година. Бил претседател на Друштвото на писателите на Македонија.
Пишува поезија, раскази, романи, драми и филмски сценарија. Ги објавил книгите поезија: Јазли (1960), И на небо и на земја (1962), Дениција (1968), Дални наковални (1971), Пофалби и поплаки (1975), Вечна куќа (1987) и Лакримариј (1999), книгите раскази: Седмиот ден (1964), Неверни години (1974) и Сите лица на смртта (1994), романите: Пиреј (1980), Скакулци (1983), Небеска Тимјановна (1988), Последните селани (1987), и Тунел (2002), книгата Драми (1984), во која влегуваат Време за пеење и Богунемили.
Добитник е на наградите: „11 Октомври“, „Браќа Миладиновци“ (два пати) „Рациново признание“ и „Стале Попов“ (два пати).
Почина во Скопје, во септември 2006 година.
Пријателите и колеги за Петре М. Андреевски:
Влада Урошевиќ за: Неговото творештво даваше боја на цел еден период во таа историја-тој беше творец кој со страст нурнуваше во слоевите на македонското минато и оттаму извлекуваше митски, магични, чудесни сознанија и пораки. И како поет, и како прозен и драмски автор, тој секогаш беше понесен од идејата да дојде до срцевината на нештата, да ги открие најдлабоките корени, најскапоцените азна што се кријат во темните пештери запечатени од дамнина. Македонскиот рурален и патријархален свет го најде во него својот најнадарен опејувач и толкувач. Тој беше комплетна личност-имаше извонредно чувство за морални вредности, за вистината и за правдината. Македонската култура се додека постои ќе го чува споменот на него.“
Академик Гане Тодоровски: Долги години во македонското литературно многугласје и разногласје, велеше беше водечки и неостварен авторитет. Беше плоден автор и што е она што треба сега да се каже: бевме со него речиси половина век мошне блиски и одржувавме успешно живи обилици на соработка. Се среќевавме до пред некој ден постојано и редовно кај „Јоле“ на богат и разновиден муабет . Си ги одврзувавме по свое јазиците за да ни бидат репликите повистинити и поживотворни.
Академик Матеја Матевски: Со Петре М. Андреевски од нашата средина замина една од врвните личности на нашата литература и крупно име на македонската историска ренесанса. Сето негово творештво е вградено во нив потврдувајќи исклучителна личност на вистинска дарба знаење и умеење во сите области, во сите жанрови на еден изграден и восхитувачи белетристички и публицистички исказ: поезија, расказ, роман, драма, критика и есеистика. Секоја негова книга претставуваше за нас историски настан, празник на богатството и на раскошната убавина на македонскиот јазик, а мотивите со кои е обземено и исполнето неговото дело претставуваат длабоко откривање на македонските и универзалните црнила и надежи и на убавината и трајноста на уметничкиот збор.
Така, неговиот „Пиреј“ и неговатата „Дениција“ станаа синоним на македонското кревање во сферите на големата и возвишена литература. Впрочем се за што се зафати неговото благородно перо, раката и мислата на Петре М. Андреевски зрачеше со човештина и убавина со кои тој зазема една од најдостојните места во нашиот книжевен културен и национален пантеон.
Академик Луан Старова:Петре М. Андреевски е великан не само на својата генерација туку и воопшто во творештво на Балканот и пошироко. Создаде врвно романескно дело осмисли една цела епоха, го димензионира македонскиот идентитет. Ретка книжевна величина која успеа да создаде супериорен свет од клучни ликови во едно време. Создаде дела на еден кристално светол и свет јазик во традицијата што ја означи Блаже Конески со строгиот јасен израз. Може да се рече дека линијата на која се надоврзува Петре М. Андреевски е од светот, од универзумот на Марко Цепенков. Петре остана до крај единствена, комплексна личност. Остана подеднакво успешен и во поезијата и во сеќавање останаа неговите мудри кажувања по различни поводи во МАНУ. Него смртта го затекна и како секретар на Одделението за уметност и овде остана во сеќавање по својот луциден и брилијантен ум. Исчезна физички, но творечки заедно со Живко Чинго преку Слободан Мицковиќ оставија силна трага во македонската литература. Со нив се има чувство дека опфатиле многу поширок континуитет отколку што тоа е временски одредено.
Цитатите се преземни од Утрински весник ( 24.09.2007)