Кој и да го потчукне по рамото Мицковски, заради поддршка или предупредување, тој се стресува.
Секоја вест што му се сервира или ја дослушнува, во зачинот ги има или Груевски или Мијалков, одделно или заедно, со висок тон или низ забите само промрморени.
Какви се приказни да се плетат за ВМРО-ДПМНЕ, за судирите, за вплетканоста на групи, тројки или секој поединечно, какви се легенди да кружат, какви се митови да се креираат, заеднички именител им е- крајот, кој сите заедно со олеснување го чекаат.
Тој крај, е да, за тој крај е целата борба, сега многумина од нив се прашуваат- дали како и смртта, онаа политичката, ќе биде брз, тој крај, со застрашувачка брзина и агонија во која маките заслепуваат. Којзнае како, тие не виделе, тие не сфатиле докрај, дека овој крај кој тие го одбраа е преспор, предолг, пренапорен, маките се продолжуваат, светлост, ниту надеж никој не гледа.
Ним им е сеедно, веќе се навикнале на разјадувањето однадвор кое премина и однатре, мислат дека можат повеќе да издржат, иако и ова што помина, одамна не можеше да се совлада.
Додека тука сите прегоруваме, прашуваме, толкуваме, анализираме, едно е совршено јасно- дека им стана совршено сеедно за се на Мицковски, Груевски, и на таа осомничена група која го фрлила калкулаторот одамна, за да не ги гледа бројките кои им се закануваат со обвиненијата.
Ќе ги исфрлеле од ЕПП (Европските народни партии)? Немало да станеме членка на НАТО, или ЕУ?
Ќе биле замрзнати сите идни преговори? Ќе сме станеле изолирани, сами, неважни, напуштени, осамени, оставени да се презираме самите, да се изедеме, да се замразиме уште повеќе, да се раскинеме од нетрпеливост, раскараност, неможност да бидеме заедно?
Ќе сме допринеле и ќе сме ги продлабочеле судирите, идните поделби на Косово и Србија, сме чукале на вратата за добредојде на нов конфликт?
Не ги засмејувајте Мицковски, Груевски и таа група осомничени ве молам, зарем навистина тоа им задава некаква болка, дури и најмала, дури и мало затресување на капакот на левото око? Ништо од ова не ги засега, не ги интересира, не се впрегнати некого да слушнат, барем да потслушнат, ако не, колку да начујат.
Ова се најтешките времиња за нив, во кои членството во ЕПП, во НАТО, во ЕУ, каде било, кога било, што и да било, ако не е поврзано со нивната директна животна судбина, не го разгледуваат ниту буква од понудите за иднина на оваа земја.
Нив не ги интересираат точките на последиците со кои се соочуваат доколку не попуштат за уставните измени, ниту извичниците кои стануваат се погласни, ниту прашалниците- како последна опомена, затоа што, навистина, зарем не се свесни за тежината на крајот, како предупредувања од Брисел, Вашингтон, Берлин.
Единствено што може да им го привлече вниманието е една нула- нека е и најмалата, нека никој не може да ја види и препознае, но тие наоружани со лупа и цилиндрични диоптерски наочари, го чекаат само тој потег и само тој бел лист хартија, со таа нула, која може да ги крене нивните два прста во Парламентот, за уставните измени. Ниту еден ден затвор, тоа е таа нула која ќе ги рашири нивните зеници, ќе ги подисправи свитканите раменици, ќе им го разниша вратот, ќе им ја врати снагата, ќе ги врати во живот. Тоа е она што Заев и Шеќеринска никогаш нема да им го дадат, тоа е крајот со кој мора да се соочат Мицковски, Груевски и оној обвинет дел од групата кој ја држи во заложништво земјава.
Но, оние пратеници кои се исклучени од тој товар на обвиненија, тие пратеници кои слепо ги следат лидерите кои на колена одамна паднале, тие исто така си го потпишуваат крајот, заеднички, следејќи ги инструкциите, уцените, притисоците, заплашувањата, иако се свесни за крајот на своите ментори, на Мицковски и Груевски, кои зависат само од чистите, неизвалканите, вистинските.
Тој крај за Груевски и Мицковски ќе дојде, без разлика дали нивните прсти ќе го притиснат копчето во Парламентот или не. Но, знаете како, има различни краеви, а понекогаш, ние самите сме тие што агонијата ја одбираме, и ги потпишуваме краевите, за да знаат сите- како не требало и не морало.