Кога прочитав дека писателката Лидија Димковска ја добила европската награда “Европско културно наследство”за нејзиниот расказ “Кога заминав од Карл Либкнехт”*, се изненадив дека сепак се провлекла и таква вест, наспроти политичките мечови, еутанизиите за кучињата, скандирањето на името на Груевски кого нацијата го чека зад затворските решетки.
Еуфоријатата и егзалтацијата и целиот национален транс и патос предолго време му припаѓаат на Груевски, на часовникот кој ги отчукува минутите за затворската казна, затоа и останатите вести не се читаат, отвораат, не се дебатира за нив, не се предмет на најмал, макар и за момент покажан интерес.
Димковска нема статус на омразен политичар, на локален криминалец, на ситен мешетар, за да се буди нацијата со нејзиното име и да заспива со нејзините успеси.
Нејзиниот статус на голема писателка се подразбира и затоа и нема потреба да се величи, да се идентификува некој со неа, да ги голта нејзините дела, како и последново, за што доби и награда.
Таа не е врв на национален интерес, никој специјално не се интересира каде се наоѓа таа во моментов, ниту пак некој ја бара очајнички. Онака, како што тоа му следува сега на Груевски, за кого судските курири чукаат на сите врати и железни порти, за да се докаже неговото бегство од затворската казна.
Никој не знае каде е тој, Груевски, иако ако се свртиме наоколу, секако дека ќе сфатиме дека тој не е само физичко присуство и воедно и отсуство, дека физичкото бегство не подразбира дека навистина и го нема, дека ќе исчезне засекогаш.
Онака како што Димковска пишува за Карл Либкнехт, дека неговата сеприсутност останува во колективната меморија, не само со физички докази, како улици, домови, во кои се населиле уништени животи.
Улици, како онаа во Тираспол, главниот град на Приднестровие, или онаа број 67/1-11, 1000 Скопје, Македонија, или во Минск, Белорусија бр. 68, каде што е седиштето на Хелсиншкиот комитет, или мостови- како оној во Берлин, или селото Либкхнетовка на Крим, или, или, насекаде каде што не може да побегне да исчезне, да го снема Либкнехт.
Така и со Груевски, пустошот што го остави зад себе може да се допре, да се заглави во грлото како коска која не лизнува сама, туку е потребна хируршка интервенција, која безмалку ќе трае со децении.
Тој груевизам е сеприсутен, тој виси над секого и затоа без него не се може, влегол во сечија пора, го вшмукал и најмалиот атом и се населил под кожа, телото црвјосало од оваа окупација.
Сега тој груевизам чеша, прави рани на кожата, телото е запустено, потечено, како што се школите, болниците, администрацијата, медиумите, пазарите и улиците, буквално се, вклучувајќи го и правото на живот на кучињата-скитници изгубени во нашата неквалификуваност, незнаење, неспособност да покажеме дека имаме милост и човечност.
Никој нема да може да се одбрани долго време од сопствениот груевизам, пред се затоа што нема да може да прогледа.
Ако ги отвориме ширум очите, ќе видиме дека еден од излезите ни го покажа Лидија Димковска, ќе видиме дека таа е самиот тој излез, затоа што груевизмот и остави доволно широко поле за борба во која се победува, затоа што наследството на Димковска е онаа победа што нам може само да не извлече.
*Расказот на Димковска можете да го прочитате на порталот Окно- https://okno.mk/node/74808