Вечерта кога слушнавме дека Горан Стефановски заминал, ни се случи бомбардирање од- “Догледање, Горан”.
Се собравме сите, и знајни и незнајни, со сила од младоста и со помалку моќ да се крепиме со годините, сите напишаа по некој збор, сите потонати во шок, сите небаре патетиката е она што од нас останало и што знаеме да понудиме.
Е, сега, сите му се обраќавме по име како да го знаеме, како да сме биле негов дел и тој наш, како да ни влегувал во животите, како да било тоа секојдневно, засекогаш. Како, како, како да било тоа навистина така. А, било.
Па, делевме и цитираавме негови драми, есеи, важни мисли, заеднички слики, спомени, книги, драми, есеи, сеќавања, цитати и нафрлени зборчиња, драми, реплики, спомени, писма.
Така, сега некој би помислил дека сме замислиле сенешто, па го претставуваме како наш- така би заклучил некој, само така би помислил некој, кој не нè познава, кој не знае ништо за нас.
Значи, би помислил дека сме умислиле дека го познаваме, само некој што не знае дека сè што е наше и негово е навистина се заедничко, дека тој сме ние.
Дека Горан Стефановски беше наш, дел од нашите животи, дека така и ќе биде и до смртта, а и после неа, така го овластивме, како што тој му објави на Крап, откако му напиша- “Догледање”.
Којзнае Горан Стефановски дали тоа го знаеше и дали некој и му го кажал, но мора да претпоставувал, нè задолжил, сме го задолжиле, сметките не се полагаат, ниту расчистуваат во вакви животи кои ние ги имавме со него.
Тоа што се знае е дека сè што имавме е заедничко, дека секој збор негов беше, и наш, така и научивме да зборуваме и после и да читаме.
Го знаеме сам, го знаеме и заедно со Унковски, го знаеме Унко и без Горан, и Горан со Ненад Стојановски, и со Милица Стојанова, и двајцата со нив, знаеме сè што ни треба, ништо отповеќе, можеби е премалку, сигурно е малку, а што да се прави сега, никогаш и не е доволно.
Не знам дали знаеше дека тој беше нашиот јазик, оној што го имаме од Блаже Конески, Петре М. Андреевски, нашиот јазик беше од Горан Стефановски, од сите нив.
Горан Стефановски е нашиот идентитет, точно нè познаваше за да ни соопшти што сме сите ние- она што сме и што мразиме да бидеме, а сепак сме, она од што се срамиме што сме, што сме станале низ годините, а остануваме такви, она што се гордееме дека сме, и навистина сме, она што подвлекуваме кога сме а и кога не сме.
Во тоа писмо за догледање, Горан го задолжи Крап- да има на ум и тоа да се оствари- да отвори “небесна меана”, таа да биде насред некое ново Дебар Маало, но не ова што го знаеме, сегашново, “што (го) расипавме кога го губевме умот”.
Не ова, што нè загуши, нè дотолчи, не ова што не можеме да одиме и не знаеме како, не ова со зградиве кои ни натежнуваат, и колите кои не истеруваат и од улиците, па се движиме како по циркуска жица од која секој момент ќе се срушиме . “Ебави младоста. Сè ќе запустите”.
Горан сакаше од Крап да нè врати во детството, кај што сме пораснале, како да ја опишал куќата на баба ми Благуна, карши Железничката зграда, со дворчето и куќарките за кираџиите околу, исти такви замислил и му ги нарачал педантно на Крап:
“Направи мали куќарки со дворчиња, пумпи за вода и клупи, саксии босилек, плотови, лозници, шимшир порти, леи џунџулиња и каранфили, мирис на липи, паркови, бакнежи топли како младост”.
Сега можеме и ние да му кажеме “Догледање” на Горан Стефановски, затоа што знаеме каде ќе се сретнеме.