Нормално дека Заев, Десковска и Спасовски мора да си дадат оставка, онака како што крика лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, Христијан Мицковски. Одговорност мора да има за инцидентот во Шутка, каде што биле претепани Миле Јанакиески и Спиро Ристовски, за што говори и самиот Мицковски.
Се разбира дека нема ниту зрнце вистина во ваквите тврдења и вести за претепувања, се разбира дека станува збор за лажни вести, груби манипулации, но тоа е мал дел, мала порција од она што може да го проголта јавноста.
Подготвена е таа јавност, на штрек, восхитена од нови, секојдневни лаги, опасни, неодговорни, ниски, од медиумите за кои се заковала деноноќно и очајнички.
Секако дека најелегантниот начин за медиумите за да се одбранат и да ја отфрлат својата одговорност, може да биде обвинување на јавноста, која со леснотија можете да ја водите и на крај и да ја одведете до провалија, несвесна за тоа што и се случува, така барем мислат медиумите, потценувајќи ја докрај таа јавност, потсмевајќи и се сосема.
Да се повикуваат на нејзиниот закржлавен ум кога опасно се шират лаги и дезинформации за исчезнати лица и трговија на органи; да ја исмеваат мрзеливоста на јавноста да ги проверува сите медиуми и да консултира релевантни извори; на јавноста да и ги натовариме поразителните статистики за неписменост, неукост, нека го носи крстот полн со етикети за атрофирани мозочни келии, да ја испратиме во домовите да ги повторува лекциите за медиумска писменост, нека биде докрај апсурдно и бурлескно.
Нека виси јавноста, нека се обезбеди за неа првото стабилно дрво, нека го преземе товарот и вината за медиумскиот дилетантизам, затоа што новинарите се изгубија некаде попат, ја закопаа свеста за сопствената улога, значењето на професијата, ја прифатија молчешкум улогата на сопствениците на медиумите кои со децении функционираат во бизнис и политичките спреги, исмевајќи ги притоа дефинициите за слободата на медиумите, како круна на демократијата.
Во такви услови, новинарите ја искористуваат сопствената сила во општеството, како четврта власт, како “нова религија”, откако во 18.век, “медиумите постепено ја замениле религијата, станувајќи една од доминантните институции во западните општества” (Гант), а професијата на новинарите се смета како света, како што се само поповите и докторите, затоа што се работи за “алтруистички сервис, благородност на саможртвување, исто како што поповите и докторите немаат работно време и нивната работа никогаш не ги напушта” (Бенс).
Новинарите во Македонија во злоупотребата на таа моќ почнаа да се приближуваат опасно кон тенденциите на злоупотребување на власта (на секоја власт). Но, не само во смисол на создавање на медиумите како “инструмент на пропаганда” (Чомски), туку и во друг, во поткопување на психолошкиот корен на моќта, кој произлегува од кредибилитетот кој го добиле од публиката, од јавноста. Таа борба за сопствената професија не може Заев да ја води, тоа е борба која само новинарите, новинарската заедница може да ја извојува. Дотогаш, ќе постои согласност дека лажните вести се круната на слободата на медиумите, додека тие произведуваат вести за трговијата со органи на кои Заев премолчено се согласува, заради што е неопходна негова оставка. сега, веднаш, без збор.
Затоа што, аплаузот кој довчера одѕвонуваше, почнува да прави таква неподнослива бука во нивните глави, што се подготвени да ги принесат на тацна сопствените мозоци, како доказ за трговијата со органи. Со слободата никогаш не може да се претера, освен ако големината на крилата не се прецени, по што падот не може да се спречи, особено кога пер(ј)ата отупуваат.