Иако вели дека не е против ЕУ, туку против „еднострани отстапки“, со неговите постапки Мицкоски реално ја блокира можноста за формален напредок.
Жанета Ќосе
Христијан Мицкоски се позиционира како браник на македонскиот идентитет и јазик, поддржувајќи го наративот дека уставните измени, со внесувањето на Бугарите во Уставот, претставуваат национална капитулација. Неговиот дискурс ја мобилизира јавноста околу емоционални и историски чувствителни теми, што му носи моментален политички капитал. Но, ваквиот пристап носи неколку суштински ризици и противречности:
Националното прашање како политичка алатка
Мицкоски ја условува евроинтеграцијата со идентитетски прашања, но тоа го прави во контекст на домашно политичко позиционирање. Со тоа, наместо да нуди решение, ја користи неизвесноста за да ја одржи поддршката меѓу евроскептичниот дел од електоратот. Овој пристап може да биде политички исплатлив краткорочно, но долгорочно ја загрозува стратешката ориентација на земјата.
Недоследност во односот кон ЕУ
Иако вели дека не е против ЕУ, туку против „еднострани отстапки“, со неговите постапки Мицкоски реално ја блокира можноста за формален напредок. Тоа создава длабока недоверба кај европските партнери, кои бараат правна предвидливост и политички консензус како предуслов за напредок во преговорите.
Страв од загуба на легитимитет, не од уставни измени
Одбивањето на уставните измени се толкува и како страв од политички ризик, бидејќи прифаќањето би можело да го наруши неговиот рејтинг кај порадикалниот дел од гласачкото тело. Наместо да го води јавниот дискурс, Мицкоски де факто го следи пулсот на најгласните, што не е одлика на државнички лидерство.