Противниците се фрлаат во огнот на јавната осуда, каде термини како „заговор“, „предавство“ и „удар врз народот“ ја заменуваат секоја објективна анализа или аргументација. Овие симболички огнови се палат со цел да се создаде атмосфера на страв, мобилизација преку омраза и дисциплина преку демонизација.
Жанета Ќосе
Во сè поагресивната политичка сцена во Македонија, сè почесто се среќава реторика која ги надминува границите на демократската критика и преминува во опасна зона на виктимизација, жигосување и морална хистерија.
Политичките противници не се третираат како легитимни учесници во дебатата, туку се етикетираат како „предавници“, „странски платеници“, „непријатели на народот“ – формулации кои не служат за политичко надминување, туку за дехуманизација.
Овој тип на политички дискурс претставува современа верзија на лов на вештерки. Наместо да се води рационална расправа и соочување на идеи, се сведочиме на јавни обвинувања без докази, на реторички линч и на симболичко палење на клади.
Противниците се фрлаат во огнот на јавната осуда, каде термини како „заговор“, „предавство“ и „удар врз народот“ ја заменуваат секоја објективна анализа или аргументација. Овие симболички огнови се палат со цел да се создаде атмосфера на страв, мобилизација преку омраза и дисциплина преку демонизација.
Како што Инквизицијата осудувала „еретици“ без право на одбрана, така и денеска се развива јавното обвинување како политичка алатка, без потреба од факти или дебата. Наместо демократска конкуренција, сведоци сме на идеолошко палење – чин што не бара докази, туку лојалност.
Таквиот пристап ја претвора јавната арена во судница каде што пресудата е веќе донесена, а целта не е вистината, туку казната. Овој дискурс е длабоко токсичен и крајно неодговорен. Тој не само што го труе демократскиот простор, туку и активно поттикнува нетрпеливост, политичко насилство и радикализација.
Јавната дебата се сведува на примитивен морален линч, каде што аргументот нема вредност, а тишината станува единствениот начин да се избегне стигматизација. Во едно демократско и современо општество, ваквата реторика мора да биде јасно и недвосмислено осудена. Не заради моменталната политичка корист, туку заради долгорочната стабилност, општествена кохезија и нормално функционирање на плурализмот.
Замената на политичкиот дијалог со лов на вештерки е директна закана за демократијата. Македонија не смее да дозволи да живее во симболичка Инквизиција. Политичките разлики се природни, дури и неопходни – но нивната демонска карикатура претставува кукавички обид за владеење преку страв, а не преку визија.
Задача на секој од нас е да не дозволиме разумот да изгори на јавната клада.