Така, ние денес, како и други неолиберални „пазари“, сме божемно, „слободен пазар“, но суштински, сме мрежа за проток на парите од сите – кон тој еден!
Емилија Целакоска
Највисок степен на централизација на ресурсите е нивно слевање во 1 личност – сметка. Тогаш, неолибералистичкиов капитализам сега е, суштински, комунистичко наведување на „слободниот” пазар, бидејќи комунизмот е дефиниран преку економското централизирање.
„Акумулација на капиталот” е само навидум капиталистичка фраза – многу е комунистичка. Некои, централизирањето на ресурси го викаат „социјализам”, но не ќе да е така: Социјализам е механизмот на распределбата на тие ресурси после централизацијата.
Така, ние денес, како и други неолиберални „пазари”, сме божемно, „слободен пазар”, но суштински, сме мрежа за проток на парите од сите – кон тој еден! Механизмите на пазарот, пак, само овозможуваат оваа неправда да не биде толку видлива – дека води стриктно кон 1 сметка – туку, во меѓувреме, дозволува течење на парите кон дополнителни десетина сметки („кумска” конкуренција), што му дава пропусница на неолиберализмот тој да се претставува како слободен пазар (во нашите мозоци).
Останатите сметчиња (народот) се оставени во режим на преживување, што ги тера луѓето да го продаваат не само својот труд – туку и својот интегритет, па и комплетниот психофизички апарат што во тешки времиња би им послужил за опстанок, т.е. она што нагалено си го викаме – здравје. Уверлива индикација дека токму вака функционира целиот овој систем се проценките дека 99% од богатството на светот е распределено на 1% од луѓето, а останатиот 1% од богатството го делат 99% од луѓето.
Конвергенцијата кон 1 човек со сето богатство на светот (и сите останати без скршена пара) е очигледна, но и меѓубогаташката борба е неминовна. Вестите за сиромашни тоа го емитуваат како некаков спорт, небаре златен медал добива победникот во финалето, а не дека од сите робовладетели се бира најсуровиот. Светскиот олигархопол по 70-тите минатиов век, после Бретон Вудс договорот, е креиран заради друго, но математички, се стреми кон постигнување сингуларитет 100% : 0%.
Тогаш, дали алгоритмот е таков што, на еден чекор од тој сингуларитет, единствениот финалист – победник, ултимативниот робовладетел – ќе мора да се претопи во сите, односно салдото да истече, парадоксално – кон секого?
Тоа е како чекање на рајот после радување на што полош живот. Не може да чекаме таква распределба на богатството.
Продолжува во утрешното издание на Нова.тв.мк/ Тема