Политичката моќ не им е крајната цел на „авторитарните” сили денес, туку почетна, за слевање на парите кај себе, наведување на мрежата наречена „слободен пазар” – онаа која канализира пари од многумина кон малкумина, а секој од тие малкумина се надева на хегемонизам најмалку во своето „маало”, а преферабилно врз светот.
Емилија Целакоска
Многу мислители, сигурно дале изводлива обука за паѓање на богаташки клики, но за другиот дел – што понатаму да се прави за да се распределат средствата, или мислителите не се доволно јасни, или не сите се согласни. Изгледа како сите комунистички владеачи (партии) во поствоениот свет во минатиов век да импровизирале како да се распределуваат средствата, додека не биднале откриени (не од институциите, јасно) дека не распределувале баш фер, туку си работеле на „акумулација на капиталот”.
Што значи, и да постои јасен алгоритам за добра распределба, причината за неимплементирање на тој алгоритам е невградената во него лакомост за таа акумулација.
Не знам дали до денес има барем еден одржлив алгоритам за некаков вид социјализам од сите адаптации на Маркс, т.е. за фер распределба на средствата. Дали мора прво да има централно собирање на ресурсите, па централно планирање, па оттаму распределба?
Ако да, тогаш уште веднаш можеме да централизираме сѐ со роботи и вештачка интелигенција, неподредена на ништо и никого. Чувари на централниот силос од ресурси. Така, светот ќе е прилично спасен, доколку роботите и ВИ не се нечија сопственост. Но, несопственоста е уште поневеројатна отколку човечка влада која не извитоперува што е тоа „фер” и која распределува фер. Тоа е прилично Квака 22.
Тогаш, мора ли воопшто да се постулира централен силос на средствата за да стартува еден социјализам? Нели е тоа многу сомнително? Не може ли да постои таква распределба на богатството, која не е мрежа од канали на пари упатени кон малку богаташи?
Слевањето на пари кон малкумина може да започне и со централизирање на политичка моќ, а називот на второво го знаеме: авторитаризам (по правило, качен на воз кон тоталитаризам). Но, авторитаризмот денес не е истата сорта од 20-тиот век, дури и пресериозно звучи тој назив за новата сорта.
Политичката моќ не им е крајната цел на „авторитарните” сили денес, туку почетна, за слевање на парите кај себе, наведување на мрежата наречена „слободен пазар” – онаа која канализира пари од многумина кон малкумина, а секој од тие малкумина се надева на хегемонизам најмалку во своето „маало”, а преферабилно врз светот. Тие се тој 1% со 99% ресурси, во турнирот што ни го приредуваат, за ние, останатите 99% што делат 1% од ресурсите да навиваме за избор на нашиот тоталитарен хегемон чија задача е да нѐ остави со 0% средства, за тој да ги запоседне сите 100% .
Да бидеме кловнови во сопствениот циркус, се бара од нас, а таа валкана работа во интерес на олигархијата ја вршат десничарските политички експоненти.
Имаат зошто, од истите причини како најсиромашните, со тоа што не добиваат трошки – туку „кумско” партнерство со олигархијата. Идентичноста на последицата – продавање на интегритетот, исто како најсиромашните, им ја дава таа опаковка, лажна секако, дека десницата е наводно – „блиска” со народот.
Продолжува во утрешното издание на Нова.тв.мк/ Тема