Не случајно левите сили се разронети на леви-леви и леви-десни сили, односно автентични и кооптирани леви, врз основа на (не)лојалност кон самиот концепт на олигархопол, дури и не врз основа на самите олигарси. Второво, кога олигарсите се фиксно дефинирани, е работа на десницата. Значи тешката работа, иновацијата на новиот систем, ја осмислуваат левите сили, во цел свет – паѓаат, стануваат, се лизнуваат, па пркнуваат негде локално.
Емилија Целакоска
Кризата на денешните леви сили, меѓу кои и социјалдемократите е, во суштина, криза на прифаќањето и неприфаќањето дали олигархополот и капитализмот се во еквиваленција (дали едното следува од другото и обратно).
Поточно – ако независно од капитализмот (и комунизмот!) се генерира олигархија во системот, на кој начин, тогаш, една држава може да преживее без олигархопол, после негово претходно присуство? Или олигархопол мора да се перпетуира доколку намерно не се ограничи? И пак – што после тоа ограничување?
Идеологијата на социјалдемократите го прифаќа капитализмот, но во неа, како и во теоријата и реалноста, сеуште нема самоодржлив механизам за фер распределба на средствата, што остава простор, и за револуција против олигархијата, и за прифаќање на „соживот” со олигархијата.
Други леви сили, кои не го прифаќаат капитализмот постојано се во повик за револуција против олигархијата, но никако не можат да ја избегнат кооптивноста на денешниот капитализам: Самото присуство на леви сили во хиерархијата на управување со централните ресурси ги гравира во централизирањето како мали капиталисти, исцрпувајќи ја во пачворк авентичната лева мотивација. Овозможувањето на политичка и економска хиерархија ги расподелува левите повеќе шизофрено отколку шизматички на два дела, т.е. не „чисто” по идеологија или назив на партија, туку интерпартиски и интерграѓански.
Имено, да се сетиме прво дека централизирањето ресурси е дури и присвоено од десничарите, иако е тоа изворно „комуњарска” технологија, така што народот не чувствува преголем потрес во преодот меѓу системите. Затоа одлучувањето кој партиски субјект служи за трупање на ресурсите на мал број сметки, кај народот не се засновува на левото или десното декларирање на партиите. Затоа е и тешко возможен масовен протест на економска основа против било која власт, па била таа и самиот олигархипол директно.
Но, „Сите се исти” е патологија на психата, а не факт, слично како, на пример, зависта – само површно надворешните фактори се тригер за појава на завист, но вистинската причина е патологијата на конкретната психа.
Второ, и во левиот камп по декларирање, има такви кои ја разбираат не-личноста на системот од 1% луѓе со 99% од ресурсите. Тогаш, „зошто не би бил и јас во тие 1%?” Додека се „вдишува” системот кој централизира ресурси, резонирањето за автентична лева сила добива вкус на „грозјето е кисело”.
Олигархополната кооптација станува привлечна: „И да ја нема оваа олигархија – што потоа? Низата социјални политики не прават самоодржлив механизам за социјално праведно општество. Тогаш, штом капитализмот е сета наша животна околина, зошто самите не би станале ‚други’ олигарси?”
Тоа значи дека не случајно левите сили се разронети на леви-леви и леви-десни сили, односно автентични и кооптирани леви, врз основа на (не)лојалност кон самиот концепт на олигархопол, дури и не врз основа на самите олигарси. Второво, кога олигарсите се фиксно дефинирани, е работа на десницата. Значи тешката работа, иновацијата на новиот систем, ја осмислуваат левите сили, во цел свет – паѓаат, стануваат, се лизнуваат, па пркнуваат негде локално. Да не ги игнорираме Мондрагон и Барселона, со иновативна лева самоодржлива управа. На акумулациите на ресурси воопшто не им се допаѓаат вакви вести.
Продолжува во утрешното издание на Нова.тв.мк / Тема