И што да се каже после се? Само неколку часа (добро, се работи за добри пет часа, но никој не е совршен) му требаа на Јоханес Хан да се огласи за последното маестрално дело на претседателот Иванов. Да се аболицираат 22 политичари, тоа е одлуката на Иванов, после што Хан вели дека ЕУ бара избегнување на селективна правда.
Неколку часа и требаа и на американската Амбасада и таа да се огласи, но станува веќе здодевно, истата тема- не смее да има селективна правда, па тоа е е кажано милијарди и неброени милиони пати, што треба, да се истетовираат ли странците на челото со оваа порака за еден барем, еден од ВМРО, да сфати? Да сфати- дека се има крај?
О. богови, смилувајте се некому веќе еднаш.
На Иванов за почеток, кој може да се нарекува претседател колку сака, но што со тоа побогу, кој има од тоа нешто, воопшто? Немојте да грмите богови, просветлете го барем патот по кој допрва ќе оди, а не по кој тргнал. Кревате раменици? Велите дека спасот го нема, ве плаши бунилото во кое ве вовлекува кога го слушате, ви ечи во ушите и ја тресете главата додека не ви отпадне? Жални сте богови, беспомошни, но ако вие не ставите крај, да се збогуваме засекогаш.
На Хан, на Бејли, на Хајндл, можеме ние и уште и повеќе да примиме, милост и за нив дајте. Ним никогаш и не им било јасно зошто и како (а кому му било, јас таков не знам), но се обиделе некако и понекогаш, а се чини недоволно. И тие тоа добро го знаат, но што понатаму и зошто воопшто, дури и ние се прашуваме се почесто.
Или можеби на шарените, па дајте и тука некоја мила трошка надеж, боговите ги сакаат шарените, сакаат кога се исфрла бесот, гневот, да завладее лудилото, само така може да дојде еден ден спокојот.
Или на Груевски ако сакате, нека му се смилуваат нему боговите, нека го смират додека тој навлегол длабоко во потрагата на сектите, оо, богови, особено нему смилувајте му се. Тој вели дека се тоа невладините, секти добога, дека скокаат врз програмата на ВМРО, смилувајте му се за подолго време нему, стоплете ја неговата душа, запејте една приспивна.
Смилувајте се на пензионерот кој ги раскопува кантите а до вчера беше пристоен господин со службеничка плата, на корумпираните а сепак аболицирани, на раката која потегна по пиштолот и Коста Крпач веќе нема глас, не може да се сети веќе на ништо, на бездомникот кој го демнее со копнеж мракот, за да ги стопли патеките по кои оди и да ги нарече свој дом.
На било кого смилувајте се. Само нека заврши оваа пародија.