Честитките упатени кон Заев за почеток на нова, голема иднина по Преспанскиот договор, мора да му станат и аларм за почеток на ставање и на еден друг крај, освен на оној некрофилски акроним од ФИРОМ. Мора да се објави и крај на груевизмот во оваа земја.
Претпоставувам дека и самиот знае, без да му се кажува секојдневно- груевизмот е длабоко всаден во секого тука, цврсто заплеткан во секоја пора- некого впила, некој не ја поднесува таа реа.
Сечиј врат е стегнат и задушен, некој се прпелка, други не знаат поинаку и не сакаат.
Се е затоа што нечија рака граба кон тие плодови кои се вкоренија во корумпираните умови, кои не видоа ниту злосторства, ниту казна за своите дела.
Нека го погледне расадникот на расцветаните партиски кадри околу себе, нивното манифестирање на моќ, која не се разликува од годините претходно, само уште повеќе се зацврстува.
Нека се распраша за градењето на нови царства, нови тендери, нови злупотреби, нови грабања, нови непотизми, нови деца за партиски вработувања, се се тоа нови порази кои не можат да ги примат повеќе рамениците на оние кои се надеваа на подобро, на правда, на некаков мир конечно.
Нека се сети на најважното, на она за што со векови се трошеле тони, купишта хартија, се произведувале затоа и темни мастила, се гланцале острите пера, се пушувале важни книги, се зарипнувало по големите говори, за тоа колку моралот е важен кај политичарите, кај сите оние кои добиле функции во државата. Кај оние кои избрани, кои се претставници, кои се тука само за да ги бранат интересите на оние кои им дале доверба, глас, право да зборуваат во нивно име. Сопствените интереси, оние на тие функционери се најмалку важни, тие воопшто и не се важни, за нив не смее ни да се помислува, ниту тие да се посакуваат.
Како пишуваше Макс Вебер: “Има два смртни гревови во полето на политиката- непрофесионалноста и неодговорноста. Губењето на смисол за објективност му сугерира, наместо кон вистинската моќ, да тежи кон блескавиот привид на моќта, а неговата неодговорност го води кон тоа да ужива во моќта, заради самата неа, без содржинска цел. Политичарот кој тежи исклучиво кон моќ, а него се обидува да го прикаже во лажно светло култот кој и кај нас ревносно се практикува- можеби силно делува, но неговото дејство оди во правец на празнина и бесмисла. ”
Тие денови на празнина и бесмисла, остатоци од груевизмот, кои се закоравија и тука, треба да бидат последните, на смртна постела, која самиот Заев треба да ја испорача, но не само тој, тоа треба да го сториме сите ние заедно. Само така може да ги прими честитките после Преспанскиот договор, никако поинаку.