Неколкудневната мистерија околу физичката смрт на узбекистанскиот претседател Ислам Каримов потсетува на последните смртноносни трзаи на неговиот брат близнак во лидерските способности, предвреме овенатиот и веќе неупотреблив за некои големи дела, но се уште во одлична актерска кондиција, Никола Груевски.
И двајцата знаат дека се готово мртви, но никој нема храброст тоа да им го соопшти.
Каримов веројатно со духот плови околу загрижените докторски превези околу устата, тие во меѓувреме заедно со семејството и генералите бараат наследник, кукла на надувување, било што, кој било, некој кој ќе ја пополни дупката во историјата, која застрашувачки зјаи и се растегнува за да го престигне Универзумот, откако тој стана претседател, 1990 година.
Груевски е во слична, безизлезна ситуација, од која нема враќање. Умрел или не, ден- два после смртта веќе и не е важно, диктатурата мора да живее и понатаму. И оттука, и самиот диктатор мора да продолжи, како олицетворение на црната дупка во оној ист Универзум за кој Каримов така се надеваше.
Чизмата на Груевски така темелно ги постави основите на стравот и теророт, што во меѓувреме и реинкарнацијата на Ислам Каримов ќе посака да се насели тука и да ужива во бесмртниот живот.
Каримов со денови лута низ полињата на смртта во неговата земја, за неочекувано, тогаш кога докторите се заклучија по шпајзовите, само за да не ги пронајде прекиот суд, добива покана да застане над рамото на Груевски.
Двајцата политички браќа го разменуваат огледалото, го споредуваат жолтилото на лицето помешано со некоја капка мртовечка шминка и се кикотат над новите успеси во задгробниот живот.
Груевски на Каримов му ја предава сликата од која не се дели: тајната полиција во основното училиште на неговото родено дете станале директорката, учителскиот собир и родителите, токму на првиот школски ден.
Создале шпалир од деца чии родители се невидливи на оваа слика, но нивните сегашни и идни позиции нема да бидат. Во таков титоистички шпалир го дочекуваат Груевски со семејството- овие деца кои не знаат дека станува збор за погребна поворка и за рамото кое му натежнало на Груевски, затоа што над него виси Каримов, кој не сака да се откаже од последните почести.
Затоа и е очекуван мандатот од еден ден на новиот министер за внатрешни работи, Оливер Андонов или можеби е Андоновски, кој ќе го знае и дали е воопшто важно кој како се вика, кога во Книгата на родените и подоцна во Книгата на заминатите, сите тие ќе бидат заведени како Никола Груевски. Затоа што културата на диктатура, на покорност и изгубен идентитет низ вековите кај Македонците е наследство кое не може да исчезне, таа во одредени фази во историјата се надградува, се усовршува, од време на време некое камче се распаѓа и одронува, но време, време мора да помине, времето е мајката на крајот на сите неволји.
Би било наивно и аматерски да се очекува дека следната власт или можеби таа по неа, ќе го избрише тоа историско наследство на покорност, дека тоа ќе биде заборавено, ќе исчезне тој груевистички дух . Ниту пак столбовите на демократијата не се градат за деценија или две, како што еднакво, во позрелите демократии, не може да се срушат и да се воспостават поинакви, исламкаримовски столбови.
Нам сега потребна ни е вековна трпеливост на градење нови столбови, која ќе се спротивстави на вековната покорност, трпеливост во градење на тие демократски зачетоци, но во меѓувреме, ќе мораме да заминеме, затоа што е потребно многу, премногу време, мора да отстапиме простор на подобрите, похрабрите, посовесните.
Некои други генерации ќе им натежнат над рамењата на некои нови, идни груевистички столбови, ќе се туркаат и паѓаат и ќе стануваат повторно, ќе се менуваат и дежураат низ децениите, нивната служба ќе биде нивна обврска, затоа што само така изгледа патот на слободата. Затоа, да им го отстапиме патот на Шарените- ова е време на нивна служба.