Трагичната приказна за овчарот од Кратовско веќе ја знаете. Тој човек пет часа бил носен низ снег на носилка, од страна на медицинска екипа и негови роднини, за да го спасат неговиот живот. Се започнало кога лекарот од Итната помош Павле Зафиров ги слушнал лелеците на мајката на овчарот, 90 годишна мајка, која само едно барала и молела- да се спаси нејзиниот син. Тој претходно 12 часа лежел во снег во близина на неговиот дом, заради што имал мозочно крварење и она што морало да се стори итно- да се транспортира во болница.
Но, како што објави на Фејсбук лекарот Зафиров, “замислете- секаде каде што се јавивме или пративме некого да праша, ни беше речено дека не можат да помогнат: Противпожарната единица не можелa, Центарот за управување со кризи не бил надлежен, колегите од Здравствениот дом Кратово се јавувале и во полициска станица, но искрено не знам што им било речено, а од Општина Кратово и на личниот број на градоначалникот не не удостоија ни да кренат слушалка.”
Се разбира, докторот Зафиров во неговото јавно обраќање бара одговорност од надлежните, и ним им се обраќа со име и презиме: Стојанче Ангелов, директор на Центарот за управување со кризи, Љупчо Бојаџиев, градоначалник на Кратово- за што сте надлежни господа?
Мислам дека на докторот Зафиров му е совршено јасно и одлично го знае одговорот. Не, не мислам, туку сум сосема сигурна дека ги знае сите одговори на овој свет. Особено оној- дека никој од надлежните не може да биде надлежен за еден овчар. Со овчарот не можете далеку да стигнете, всушност, не можете никаде да стигнете. Кажете чесно- што воопшто може да имате од еден овчар? Што можете да добиете, добога, кажете една буква, која може потоа да се претвори во разбирлив слог, во еден збор кој ќе значи нешто?
Пространи канцеларии, заоблени стомаци кои се прелеваат, бесмислени фунции, срамни удопства, крвави очи после долги часови поминати во криза за барање уште една флаша виски. Тоа ви е докторе Зафиров, еден залудно поминат живот, залудно потрошен живот, за разлика од вашиот, за разлика од оној на овчарот. За кој е важно да се каже дека бил овчар, особено е важно да се потцрта дека бил еден обичен, прост овчар. Онака како што вие сте еден обичен, прост доктор. Онака како што сум јас еден обичен, прост новинар. Онака како што сите граѓани во оваа земја кои немаат важни и неразбирливи функции, се обични, прости граѓани. И тоа е најголемата чест што можете да ја имате и да ја добиете низ животот.
Онака како што единственото паметно нешто го кажа низ целава оваа приказна е еден фунцкционер, Никола Димитров, кој рече- “Треба да се забрани со закон фразата- не сме надлежни”. Очекувам и тој да стане еден обичен, прост функционер, чии зборови брзо се забораваат и не тежат ништо, и не значат апсолутно ништо, еднакво како на останатите обични, прости граѓани.
Стојанче Ангелов и Љупчо Бојаџиев никогаш нема да станат обични, прости овчари, доколку не се сети еден ден Заев на нив. Но, за да се сети, самиот Заев треба да стане еден обичен, прост овчар, како сите нас. Тогаш кога ќе се претвори во она што ние сме денес, тогаш кога ќе разбере дека најголемата чест и достигнување во животот е да се биде еден обичен и прост овчар, тогаш дури ќе заплаче над приказната на докторот Зафиров, и особено над ова што тој го напиша:
“Доживеав 90-годишна мајка низ солзи и лелеци да не моли да го спасиме нејзиниот син, носејќи го на грб по истите козји патеки по кои таа им носела храна на партизаните, кои со крв ја изградиле денешната држава која не сакаше да му помогне на син и.”