Некаде, на крајот на светот, во близина на Австралија, закотвен е островот Тана, дел на провинцијата Вануату. Токму таму, во едно изолирано село, онаму каде што патиштата се градени само од кал, живее доброчудно племе, кое се буди и заспива со сликата на војводата од Единбург, Принцот Филип.
Овие луѓе, со очи полни надеж и исчекување, со години го чекаат нивниот Бог, Принцот Филип, да ги посети, особено откако пророкот Фред Насе го предвидел возбудливиот настан.
Нивната свечена средба ќе биде 2016, пресекол Насе, убедувајќи го племето дека циклонот кој го опустоши овој дел од Пацификот не бил воопшто случајност.
Радувајте се што после циклонскиот налет од колипките не ви остана ниту една трска, затоа што оваа елементарна непогода е само од Бога дадена- тоа е најава дека со сите почести ви доаѓа високиот гостин, Војводата, чие име сега го спомнувате треперливо и замуцкувате притоа.
Сега е август, 2016. Племето кај Тана се уште го чека својот Принц, својот Бог, кому му се посветени ритуалите кои ќе го натераат да ги спакува набрзина куферите и со својот приватен авион да слета сред откорнатата од циклонот пустелија, за да го види своето поданичко племе.
Војводата ќе се држи строго и бескомпромисно до протоколот- ќе облече високи, пластични чизми, три броја поголеми за да може некако да се движи, за да може достоинствено, сосема заглибен, зацапан во калта да го најде патот до своето светилиште.
Сега е август, 2016 година. Сосема на спротивниот крај на светот, некаде јужно во Европа, низ вековите, опстанало исто така едно племе- доброчудно, милозливо, но жилаво и вешто во одржливоста.
Дозволете ми да ви го претставам македонското племе.
Кротко и со наведната глава, покорно, поданички, низ тие бурни, бесни, крвави векови, проаѓало, се мушнувало, се сопнувало и пак се кревало, гинело и пак се раѓало, тврдоглаво и со прочуениот прилепски инает, опстојува и денес.
Во август, 2016, еден сериозно силен дожд го зафати овој јужен дел на Европа. Се разбира дека не стануваше збор за циклон од оној осамен остров на Пацификот, но, како што бива во политичката организација на секоја племенска заедница, имате различни мислења и толкувања за силината и сериозноста на ударот.
Некои од експертите, иако се наоружани со факултетски дипломи, искуство, знаење, не се авторитет за дел од луѓето, а се сомневам дека станува збор за поголем дел од населението, демантирајте ме ако грешам.
Тоа е население кое се повикува на милостивиот но и некогаш хировит, непредвидлив Господ, на циничниот Севишен, кој не спречува затоа што не може, (или не сака? или не знае?) елементарна непогода, колку и да му се симпатични приврзаниците од ова забито македонско племе.
Овие експерти за кои говорам, оние со дипломите кои разочарано ги спомнуваат, велат дека оваа непогода не смее да биде толкувана како последица, не е причината за трагедијата, за изгубените животи на 22 луѓе. Приградските населби, околните села на главниот град на Македонија кои колабираа сосема наликуваат на браќата близнаци, тоа се селата на изгубените души од островот Тана, кое попусто го чека својот Бог, Војводата од Единбург.
Причините, велат експертите на кои им верува мал дел од населението, морате да ги барате во криминалното владеење, во неукоста, незнаењето, апашлукот, корумпираноста.
Говорат за поплави заради неисчистени канали каде ќе се слева водата и ќе завршува до Вардар, соголени, искасапени планини кои мораат да бидат пошумени, провизорно изградена обиколница небаре е од гипс картон, но и сомнежи дали воопшто смеело да биде изградена, итн.,итн. Очајот на експертите предизвика бура во дел од јавноста, се бараат оставки, одговорност, се најавуваат кривични пријави, итн.,итн.
Власта спремно ги дочека ваквите критики и вели да не се меша сега политиката: пратеникот Илија Димовски говори дека е нецивилизирано да се говори за одговорност во вакви околности, градоначалникот на Скопје Коце Трајановски вели дека не чувствува одговорност, директорот на Хидрометереолошки зборува за непогода која се случува еднаш во 1000 години, лидерот на ВМРО Груевски итно доаѓа во спасувачка мисија од плажите во Анталија и дава заповеди на премиерот, министрите, директорите, на сите што по ниту еден Устав и закон нема никакво право да им наредува, да координира, да заповеда.
Во август, 2016 година, нема никакви информации дали Богот на островското племе близу Австралија дошол и ги прегрмиле последиците од циклонот овие добри луѓе.
Во истиот овој месец, сосема некаде далеку од ова напуштено племе, во селцата Стајковци, Црешово, во официјална посета дојде еден нивен Бог, премиерот Никола Груевски.
Од една репортажа на Канал 5 може да се види и да се слушне како овие луѓе, средовечни, релативно млади мажи седнале на една правоаголна маса со пластична мушама, на иста маса со Богот и разговараат за нивниот живот во кој има надеж.
Грешите ако мислите дека тие знаат дека е скотски живот, опасно грешите ако мислите дека тоа се несреќни, изгубени души, немојте да помислувате на тоа.
На прапочетокот, тие се создадени од Големиот креатор од истиот материјал како и племето од островот Тана, како и војводата од Единбург, како и сите ние. Подоцна, нешто малку подоцна, откако ќе бидат родени, овие луѓе ја започнуваат својата борба со животот, која ми дава за право да кажам дека е една од потешките, нечесните битки, онаа битка која не е фер и е една од најнеправедните.
Сиромаштијата води кон нерамноправна битка во животот со останатиот свет- стартните позиции откако ќе заплачете за прв пат се прашање на живот или смрт, особено во оваа земја.
Овие добри луѓе се родени во трошни, запуштени куќи, чекорат секојдневно по кал, немаат асфалт, но имаат добиток, нешто пород од таа стока, немаат секогаш струја и Интернет, водата е со сомнителен квалитет, но имаат пред се живот. И за тоа се благодарни.
Тие веруваат дека оваа елементарна непогода било невозможно да се спречи, некои веруваат дека се е масло на хировитиот Бог и тогаш, кога ќе дојде премиерот Никола Груевски, за да ја слушне нивната приказна, тие нему му се обраќаат, му кажуваат на нивниот личен Бог, кој може да му се спротивстави на оној другиот, апстрактниот:
– Се е во ред, не веруваме дека за три дена се ќе се среди, а се среди, тоа е голем успех, се е во ред, немаме асфалт, само тоа ни фали, ако може да се добие улица без кал, со асфалт, инаку се е добро, се е во ред, велат овие кротки луѓе.
Знаете, не би се зачудила дека еден голем дел од луѓето ги одржува силата на еден Блаже Конески, знам дека многумина и не го читаат секојдневно, но тој им е запишан во генот, верувам во тоа, навлезен им е во секоја пора, тие можеби и не знаат за тоа, дури и овие несреќни луѓе од опустошените села, не се свесни за нивната генетска поврзаност со поетот Блаже Конески. Веројатно сега ви личам на оние занесењаци од племето на островот Тана, но помислете само за миг- зарем ќе преживеевме да не беше Блаже Конески?
Зарем овие луѓе од македонските села ќе можеа да говорат, да мислат, да преживеат вакви трагедии, да ги губат своите деца, најмилите, а да не ја кажуваат во себе молитвата на Конески, онаа песна која говори за Спомените, во која ќе ги сонуваат своите?
Тие секогаш ќе ни говорат, ќе си зборуваат, ќе си мрморат во себе, кога нема повеќе да има никој покрај нив:
“Целиот живот ми се спомените”.