Во пожарот кој во вторникот на 15 Јануари попладне пеплоса дел од зградата на Македоски пошти односно некогашниот телекомуникациски центар (исто така архитектонско ремек дело на архитектот Јанко Константинов). Неповратно се оштетени и уништени муралите изработени од еден од основоположниците на македонската современа уметност и најистакнатиот Mакедонски автор од пост кубистичката епоха Борко Лазески (Prilep 1917 – Skopje 1993).
Уништувањето на муралот на Борко Лазевски е навистина поразувачки факт кој говори за неодговорноста на надлежните институции во однос на културното наследство. Имајќи го на ум фактот дека ова исклучително дело и не е дел од оние артефакти кои спаѓаат во заштитено културно наследство, наследство од прв ред, па дури небило ниту попишано и верифицирано ниту како културно наследство од локален интерес ние ЈАДРО-асоцијација на независната културна сцена, сметаме дека е време да се отворат повеќе прашања и ургентно да се ревидираат постпаките и процедурите за валоризација, заштита и прогласување на движно и недвижно културно наследство особено она од модерната македонска историја во повоениот период.
Затечени сме со фактот дека ниту еден од муралите, витражите, декоративните елементи но и архитектонските дела на модерната (зградите на Поштата, Владата, Универзитет св. Кирил и Методи, НБРМ, Архивот на Македонија) исто како и движните артефакти и дела кои се во сопственост на државните или приватните институции во земјава иако исклучително вредни и значајни ремек дела на македонската уметност едноставно не се препознаени од надлежните институции и ставени под заштита (макар како објекти со употребна вредност и споменици од локално значење).
Зарем во земја во која културата е најголема светиња и каде културата е дејност од национален интерес како што е во Република Македонија, владее само декоративна грижа за културното наследство и тоа особено во последните години.
Зарем огромните инвестиции во културата сепак се недоволни за зачувување на постоечкото светски признато наследство (како што беше случајот со муралите на Лазевски) а доволни за маспродукција на новокомпонирано фингирано културно наследство.
Отворено прашуваме дали со запоставувањето на постоечкото културно наследство, особено она од периодот на кралството Југославија и повоениот период на СРМ, вусшност некој сака да избрише дел од нашата историја или, можеби, едноставно ваквото однесување на надлежните институции е дел новата преродба и дел од финансиските зделки кои се прават во име на заштитата на културното наследство и создавањето на ликот на Дизниевото Скопје.
Како асоцијација составена од уметници, историчари на уметноста и културни работници сметаме дека е нужно да се одговори на следните прашања:
1. Кој одлучува и според кои процедури се одредуваат движните и недвижните дела за култуно наследство.
2. Дали постои закон и ревизија на она што треба да биде прогласено за културно наследство на 20тиот век.
3. Како се спроведува заштитата на културното наследство на дело
4. Кога последен пат е направна валоризација на современото наследство во Македонија од страна на надлежните институции.
На крајот на ова писмо Јадро уште еднаш остро реагира на негрижата во однос на движното и недвижното културно наследство во Република Македонија без разлика дали се работи за наследство од национално или локлано значење. Сметаме дека никој нема право да суди кое наследство е потребно и „соодветно” а кое не. Наше е она што постои да го зачуваме и предадеме на следните генерации во што е можно подобра состојба, најмалку онака како што ние сме го добиле од нашите предци и на тој начин да ја направиме МАКЕДОНИЈА ВЕЧНА, се вели во соопштението на асоцијацијата ЈАДРО.