Обрачот околу Груевски одамна го има притиснато, се започна со бомбите на Заев, но сега е веќе сосема поинаква таа ситуација, далеку од тоа дека продолжи тоа тивко умирање. Амнестијата на Ѓорѓе Иванов, претседател на ужасната леснотија на постоење, го направи тоа политичко умирање на Груевски доволно брзо и премногу гласно. Ех, Џорџе, Џорџе, оттогаш упропастено е се, и тоа одеднаш и без потреба. Не велам дека не ужива поголем дел од граѓанството во брзиот тек на настаните на самоуништувањето на власта, лично удрено со печат на Груевски а со треперливи раце размножено од Иванов.
Но, некој таму, во онаа гротескна палата на ВМРО седи и си ја чука главата: кај ви беше паметот да се прогласите за невини пред да ве обвинат бе, со тоа сами на себе си потпишавте пресуда, цел свет ја носи по нотарски и адвокатски забави и наместо перики си ја врзуваат како чалма за журката да има смисла.
Доколку таа амнестија беше генијално осмислен план како преговарачки адут, последната операција на СЈО, ТНТ, го исфрли сосема од игра. Еден од инволвираните, инспираторите на рушењето на Космос е и Никола Груевски. Сега е невозможно повлекување на аболицијата за него или пак самиот пакет (56 луѓе), затоа што со тоа Иванов би го испорачал Груевски директно на истрага.
И не е тоа кој било- Груевски е човекот кој го измисли Иванов, неговиот татко, пријател, политички љубовник, син, отец и свет дух, неговото второ јас, ако не и прво и единствено. Идентитетски изгубен, Иванов повторно се запозна, се пронајде и се поздрави со самиот себе, тогаш кога прв пат го запозна Груевски. Но, тоа е стара приказна и веќе одамна кажана.
Уште малку за опколувањето на Груевски. Тука се веќе странците, бесот е доволно бучен за да го зашемети, а од она што чита, слуша и наслушува, секоја идна партија е сега изгубена.
Може тој, се може и понатаму. Сендвич анти-револуцијата е во игра, секој залак е ново давање, но тој не престанува да голта и да се стресува над сликата која му прелетува.
Сега веќе лебот мириса на земја, затоа што е прашање на време кога ќе ја бакне земјата за да се прости од неа и за да одлета каде никој нема да го препознае ниту пак праша зошто избегал. Тоа се фини, неупотребливи соништа за Груевски, затоа што каде и да отиде, нема да може да побегне.
Што му остана уште? На располагање се неколку автобуси од внатрешноста на земјата, горчливи сендвичи и анти-ЕУ иконографија, миленковци, по некој јанковец и слична заовставштина од добрите, стари времиња, кога контролата беше совршено злосторство.
Не велам дека хаосот во МВР и поделеноста треба да се игнорираат. Картата на која се игра а се фрла кај шарените револуционери, за да се прикаже дека е нивен џокер, украинско сценарио.
Искуството покажува дека воведување санкции на автократски лидери и нивните најважни луѓе не вродува со плод, доколку не станува збор за комбинација на останати операции.
Ние сме на почетокот на шарената револуција, една од операциите кои се неопходни, но ниту една револуција бескрајно не трае. Паралелно претстојат уште многу акции, секоја зависи од претходната и следната, а центарот на се е СЈО. Буквата Т со која секоја од нивните операции започнува еден ден мора да заврши со ставање крај на теророт на тиранинот. Само така се би имало смисла. Онака како што обвинителката Фатиме Фетаи порача: No pasaran.