Интересно е, сепак, зошто се менува името на улицата Борис Сарафов. Оваа улица нема да го носи името на револуционерот, кој заедно со Анастас Лозанчев и Даме Груев беше во седиштето на Илинденското востание. Па, нема сомнеж дека Борис Сарафов е Бугарин. Неговата единствена „вина“ за оние во Скопје очигледно е дека тој е Бугарин и дека е офицер во бугарската армија. Исто така, да ги потсетам дека заедно со Гоце Делчев, Борис Сарафов е дипломирал на бугарско воено училиште во Софија.
Едниот го прогласувате за Македонец, а демонстративно го исфрлате неговиот брат Борис Сарафов од вашата историја“, напишал бугарскиот вицепремиер Красимир Каракачанов на својот Фејсбук профил откако Град Скопје даде предлог да го врати старото име на улицата „Борис Сарафов“ и да ја именува повторно во „4 Јули“.
Тој исто така истакнува дека неговата партија ВМРО сака да го купи споменикот на Борис Сарафов, кој повеќе од четири години е отстранет од пред зградата на Министерството за надворешни работи во Скопје.
„Откако неговиот споменик беше тивко отстранет пред извесно време, ова е втор јасен гест од владејачките власти во С. Македонија. Каква друга причина би имале да се срамат од Сарафов освен што е Бугарин? Уште еднаш апелирам до надлежните во Скопје: ВМРО-БНД е подготвена да го купи отстранетиот споменик на Борис Сарафов, кој до неодамна чекаше во дворот на леарницата во градот да се стопи како старо железо“, стои во објавата на Каракачанов.
Ова е втора ваква реакција од Бугарија, откако вчера новинската агенција БГНЕС прилично остро реагираше преку свој текст за враќањето на имињата на улиците во град Скопје.
На агенцијата ѝ пречи тоа што Шилегов го вратил името на улицата по водачот на болшевичката револуција во Русија во 1917 година, Владимир Илич Ленин.
„Шилегов исто така ја избриша улицата на еден од основачите на ИМРО Христо Батанџиев и на трагично загинатиот претседател Борис Трајковски во 2004 година во авионска несреќа. И денес македонската престолнина е единствениот град во Европа каде се среќаваат улици и булевари со имиња на комунистички лидери, вклучувајќи го и диктаторот Тито. Не постои ниту една улица во градот именувана по барем една од десетиците илјади прогонувани и убиени од 1945 година. Со имињата на комунистичките водачи, има многу фабрики, училишта, па дури и културни центри“, стои во текстот на БГНЕС.