ЏАБИР ДЕРАЛА
Од првиот ден на целосната руска инвазија против Украина, редакциите на медиумската платформа на ЦИВИЛ, истовремено како и Фронтлајн, едногласно одлучија – Кијив, не Киев! Нашите читателки и читатели ја разбраа и ја поддржаа нашата редакциска одлука.
Очекувано, проруските тролови бурно и грубо реагираа, со вообичаениот простотилак. Еден од тие ликови отиде дотаму што поднесе приговор и до Советот за етика во медиумите, барајќи осуда за „континуираното менување на топонимите во Украина.“ Советот ја одбива жалбата со симптоматично образложение дека „Комисијата за жалби не е надлежна за детектирање и утврдување на правописни грешки во медиумските содржини.“
Не е познато колку и какви писма примила руската амбасада во Скопје и други домашни и руски антени, политички, шпионски и субверзивни инсталации за „одбрана“ на руската „правда“ во земјава. Но дека нашироко се коментирало за нашиот став кон руската агресија во тие кругови, знаеме.
Не ги броевме, а престанавме и да обрнуваме внимание на илјадниците коментари и емотикони (хахаганда) на објавите во кои се користат топонимите Украина. Тие илјадници коментари и хахаганда доаѓаат, сепак, од неколку десетици организирани групи, како и троловите кои од Фејсбук заработија и беџ „топ фан“ на ЦИВИЛ, но меѓу нив има и луѓе од медиумскиот, академскиот и невладиниот сектор. Да се чуди човек колку оние што имаат јавна одговорност да се грижат за коректно информирање и негување граѓанска и политичка култура, не посветиле ниту неколку минути да се информираат и размислат пред да станат дистрибутери на рускиот пропаганден отров.
Горд сум што сум прв или меѓу првите што ги употребува топонимите на Украина, земјата што ги брани своите права на слобода, независност, интегритет и идентитет. За мене тоа беше нормална и логична одлука, да ги употребам називите Кијив, Харкив, Лвив и сите други на украински јазик, наместо топонимите што ги наметнува државата терорист која води војна на агресија, спроведува ужасни воени злосторства и чиј владетел е баран од Меѓународниот кривичен суд. (Не знам дали е потребно, но еве, да потсетам уште еднаш: се работи за држава терорист која го загрозува целиот свет и води хибридна војна против демократијата и слободата. Москва со години отворено ѝ се заканува и на Северна Македонија и на целиот регион.)
За мене тоа беше човечка, граѓанска и професионална одлука. Очекував дека и другите медиуми ќе го следат тој пример, но со горчливо изненадување увидов дека уредниците кои донесоа одлука како мојата и на моите колешки и колеги се бројат на прсти, веројатно само на едната рака.
Цврсто верувам дека кампањата #KyivNotKiev или #CorrectUA на украинската влада и нејзините институции да се користат украинските наместо руските топоними треба да биде само дополнителен аргумент за секој нормален човек на оваа планета да донесе логична одлука да ги користи украинските топоними на украински, не на руски. Министерството за надворешни работи на Украина има и список на украинските топоними, сосема е лесно, може да се кликне и да се провери. Повелете, драги читателки и читатели, ова е ЛИНК до украинските топоними.
Политиката на Москва е хегемонистичка, агресорска и по сите дефиниции – фашистичка. Постои и поконкретен назив – рашистичка. Јас одбирам да ѝ се спротивставам во името на слободата и во солидарност со Украина и нејзината борба за слобода. Тоа е борба и за нашата слобода, слобода на Европа и на светот. Најмал гест на поддршка на таа борба е да се користат украинските топоними.
Овој повик е толку очигледно разумен и се заснова на основна човечка пристојност и почит кон достоинството на една нација, што во поинакви културни и политички околности, овој текст и не мораше да биде напишан.