Ова е најава на едни нови, тажни, кобни времиња, ако Заев и Ципрас дојдат до решение за името.
Требаше навреме да знаеме, требаше навреме да ги спречиме да се родат, да не водат, да дозволиме да им се спомене името.
Тие се млади, неискусни, премногу наивни, идеалисти, никому не служат, каква политичка порција мислат дека ќе им обезбедат на своите земји, на народите, на иднината?
Зарем крвта повеќе нема да живее во нашите земји?
Што воопшто знаат тие? Ништо, ништо не ги засега, не се сеќаваат на ништо, не одат никаде, кому воопшто служат овие двајца?
Дали воопшто тие слушнале за балканските војни? Залудно ли беа потрошени сите оние тони крв, зачепени мозоци, напишани истории на смртта, исклесани споменици, исковани медали за крвожедство, омраза и уште повеќе трагедии?
Заев и Ципрас ништо од сево ова повеќе не се сакаат да знаат, ниту да се повтори.
Ех, каква штета за слатките братоубиствени војни на териториите на поранешна Југославија, што имаа Милошевиќ, Аркан, Туѓман, од тоа? Зарем Вуковар е мртов, Сребреница фрлена под нозе, ништо од ова зарем не се смета за подвиг, што тоа сега воопшто некому ќе му значи?
На Заев и Ципрас секако, ништо од ова повеќе нема да сакаат да биде повторено во иднината.
Зарем ќе станат осудени повиците за убивање, колењата на усташите, четниците, бришењето на кирилицата, поливањето на латиницата, забраната да се говори на мајчиниот јазик, зарем скандирањата “Шиптари во комори” ќе бидат осудени на пропаст, зарем треба да се дозволи да не се палат македонски, грчки знамиња?
Не, Заев и Ципрас повеќе не сакаат да водат вакви земји.
Зарем ќе дозволиме да не сопрат да војуваме со страст, да се мразиме со сласт, да се делиме и парчосуваме, да се гледаме преку нишанот од рововите, да се доуништиме и сотреме до крај, на традиционалниот балкански касапски начин, како што само можевме до вчера?
Ако сето ова го сторат Заев и Ципрас, ако не вовлечат во пријателство, подадена рака, мирни денови и ноќи со длабок сон, наместо довчерашните непријателски изгубени години, децении, па и векови, можеме да ги прогласиме, да се овековечиме сите заедно за луѓе кои вредат да добијат посебно, изгланцано место во новите историски читанки.