Зоран Иванов
Осум години време во кои некои елегантно партиски заштитени, други емотивно наивни си одлежаа по неколку години и трети онака, баш терористички, оние со црни качулки и пиштоли заденати за појасот се извлекоа од терористичкиот настан пред седум години поради насилниот упад во македонското собрание.
И сега, јаде, нека е нај субјективно ама, еве, нај накусо по ред за трите клучни категории, за оние упаѓачи, за оние платеници и за оние инспираторите.
Првите, првите се оние најмногубројните од упаднатите во собранието.
Оние заблудените. Оние емотивно умислени патриоти кои, дел од нив, од системот си го окркаа онака баш патриотски.
Тоа се оние жртвите на партиските пропаганди, на штапските партиски подбуцнувања.
Вторите, вторите се оние пресметливите. Оние на кои за идејата, за идеологијата, гајле им е баш ич.
Тоа се оние кои на диво, кои во темница, одработуваат за својот нарачател.
Тоа се оние вагабонтите.
Тоа се оние силеџии наемници кои за пари би предале секого. Тоа се оние кои ја масакрираа атмосферата, кои си наметнаа црни качулку и на кои, овие првите, им беа маска. Кои им беа само пресметаната жртвена толпа.
Кои им беа само таа аморфна маса заблудени и заведени. И кои им беа само таа нужна алатка со која ќе ја реализираат нарачката за која ќе им наплатат на своите работодавци.
Третите, третите се оние јавните личности. Оние неколкумина пи – ар авторитети.
Оние, за кои сепак сакам да верувам дека се патриоти. Умисалени ама сепак патриоти. Но, евидентно, и партиски пропагандисти интерсеџии. Тоа беа оние вознесени од мисијата дека ја спасуваат државата и, кои, како и вторите, сакајќи, несакајќи, беа злоупотребувачи на толпата во остварување на нивната партиска револуција.
Тоа се тие, овие третиве, кои токму поради своите јавни ангажмани, ја заведоа и јавноста и го употребија судството. И кои, токму од таквите свои естрадно популарни јавни позиции, партијата во чие име пропагираа, им ја овозможи слободата, им ја издејствува амнестијата.
Тоа се тие кои, за сметака на жртвите кои правно заглавија, партијата ги извлече од правдата.
Ете така. Субјективно нека е. Ама тоа се тие три централни категории важни субјекти за упадот на тој таканаречен „Крвав четврток“.
Но, но …
Но има уште една категорија. Онаа четврта. Ако дозволите, онаа најцрната.
Онаа за пост скриптум.
Она квантната. Онаа нај расипаната. Онаа и политички и човечки ништожната.
Онаа која ја тргнаа заштитната греда од собраниската капија.
Онаа која и де факто и де јуре, ја навлекоа емотивно набиената толпа да го направи упадот во македонското собрание и да го создаде тој таканаречен „Крвав четврток“.
Тоа се тие од пост скриптумот на овие редови.
Тоа се тие.
Некои од нив и денес се вгнездени во министерски фотелји.
Други си туркаат тендерски бизниси.
Третите, третите се оние јавни личности.
Оние неколкумината пи – ар авторитетите.
Оние, за кои, сепак, сакам да верувам дека се патриоти. Умисалени ама сепак патриоти. Но, евидентно, и партиски пропагандисти интерсеџии.
Тоа беа оние вознесени од мисијата дека ја спасуваат државата и, кои, како и вторите, сакајќи, несакајќи, беа злоупотребувачи на толпата во остварување на нивната партиска револуција.
Тоа се тие, овие третиве, кои токму поради своите јавни ангажмани, ја заведоа јавноста и го употребија судството. И кои, токму од таквите свои естрадно популарни јавни позиции, партијата во чие име пропагираа, им ја овозможи слободата, им ја издејствува амнестијата.
Тоа се тие кои, за сметака на жртвите кои правно заглавија, партијата ги извлече од правдата. Тоа се оние кои сега си уживаат во својата несовест.
Ете, така некако, пикасовски елементарно, авторот на овие редови гледа на тиој 27-ми април 2017-та.
На тој контроверзен ден на македонската демократија за кој некои одлежаа.
За кој некои уште лежат.
Ден за кој некои од организаторите и некои од инспираторите уште им се потсмеваат на страдалниците за нивната наивноста за умислениот и за лажниот патриотизам.
Всушност, за квази патриотизмот.