Зоран Иванов
Памтетеја и раскажувајте на потомците дека Татковината имаше шанса конечно повидливо и позабрзано барем приближно да фати чекор со старата европска цивилизација.
Еве, нека е не со нејзините политички често сомнителни принципи ами бар со нејзините цивилизациски и културолошки вредности.
И полека, по примерот на повеќето држави наши соседи, да се измолкнува од ова историско па, и од ова со истории обременето балканско блато.
Во таа намера, на својата мини балканска турнеја по уште затуцаниот Западен Балкан, ЕУ премиерката Урсула стапна и во Скопје.
Без сомнеж со најдобра намера.
Со надеж човекот да и’ ја фати, да и` ја разбере ЕУ пораката.
Да му посочи на македонскиот премиер Христијан да го батали тоа за идентитетот.
Да ги батали тие и таквите од него и од неговата избраничка, измислени идентитетски гачки.
Дојде да потсети да чкртнеме уште една чртка по нашиот устав, по уставот на државата Македонија, државата единствена во светот што во своето име го има тој историски атрибут Македонија и државата со народ истоимен и со јазик, исто така, истоимен и уникатен.
Веројатно и со надеж дека ќе го свести дека сите тие идентитетски дребулии на кој тој се повикува, се запишани, со печат заверени и историски депонирани во регистарот на светската организација на народите.
Таму во Њујорк на брегот на Источната Река.
И дека, ако толку сака лист, гарантниот го има таму во ООН.
Дека е таму запишан и дека идентитетот наш македонски е ставен и таму и во тој историски сеф на светската организација на народите.
А не во Брисел.
Во Софија па ич.
Оттука, Хростијан Мицкоски и подржувачите на неговите идентитетски манипулации и поддржувачите негови партиски клиентелисти и уредниците медиумски комформисти и неговите поддржувачи неупатени и посебно поддржувачите молчеливи сеирџии распослани по универзитетите и по коморите и академици заслужни и случајни, запрете.
Запрете со поддршките за манипулациите идентитетски.
Добо знаете дека сме Македонци дури и без гаранциите запишани во ООН зашто не’ имало многу, многу порано и пред воопшто да не’ има во тетратките на ООН.
И пред да ја има и самите ООН.
Нашиот идентитет сме ние.
Урсула Фон дер Лајен, очекувано, дојде во Скопје со празен куфер гаранции и си замина за Брисел, исто така, очекувано, со празни раце македонски развојни перспективи.
Си замина оставајќи го својот домаќин и натаму да си талка по каливите сокаци на најбедната и најнеперсктивната европска држава.
И ние со него. А и ние по него. Онака топтан.
Ама важно – горди.