Зоран Иванов
Кога главниот ќе те фати од сабајле недоразбуден, кога ќе те тресне од земја демек да те штеди да не се трошиш на стари години и кога тоа го прави онака умешно само нему својсвено, онака фино, благо, мелозвучно, пристојно и со грст внимание, не можеш ништо ниту да му одречеш ниту да му противречеш. Разоружан си и поразен без битка. Тука ти останува само малку на триипол да се правиш дека демек си го разбрал онака како што ти рекол.
Но, нејсе. Кажано со поинакви думи, добриот мен всушност ти вели да баталиш тоа вестите и да не му брануваш по племето редакциско. Или, поинаку, остави се` на помладите, зарем не гледаш ѕид ти прават, им расипуваш динамики, вадиси по нешто што уште во малиот мозок останало, чкрткајси коментарчиња лу- пинчиња и симнисе веќе од теренот новинарски, чучниси таму на трибините меѓу публиката и гледај си го сеирот.
Па добро. Еве нема да се мешам. Нит платформа веќе ќе отворам нит вести таму ќе редам. Сакав само да помогнам но други времиња, други технологии па и поинакви новинарски карактери.
И, ќе заборавев на лу-пингот. Лу-пинг да ама лесно му е да ми каже пиши лу- пинг. Ама нема лу-пинг кога нема тема. Нема идеја, нема тема. Нема тема, нема лу- пинг.
Главниот си мисли тоа така на копче како кај него. Тој брзо мисли и брзо пишува. Брз е и стартен како на Срѓан Поршето.
Тоа е, млдост, млади.
А ха, “млади”.
Па да. Млади. Па ете лу-пинг.
За ова, за младиве. За овие мои комшивчиња дебармалчиња херојчиња.
За нив.
Што млади ќе беа, што генерација ќе да се?
Да се немало трошка почит.
Точаци ќе возеле. Им пречело Поршето на Срѓан.
Аман бе.
Па нам не ни пречеше ни бутилката негова со милиончето или приближно до милиончето марки или евра, сеедно.
Збор не кажавме тогаш.
Нит откајмусе, нит со кого ги делеше, нит кај си ги шверцуваше.
Ништо. Си премолчивме.
А дечкиве. Девојките и дечките маалски за пет минути униформиранине исплашени од авторитети и системот со се Срѓан и Срѓан сосе Поршето, во шишето Срѓаново ги ставија. За пет минути. Сите. Онака топтан. За пет минути.
Значи можело со кукавиците. Можело.
Браво генерацијо. Ако ви треба помош само викнете и за Срѓани и за рекетарите во униформи кои по цигари и по пица ве праќаат кога по полноќ по скопскиве сокаци ве запираат за нешто ситно од прекршок со аутото. Викнете гласно и кога партискине полтрони ве зезаат по институциине атрофирани.
И пак, браво.
Ги победивте.
По вашата маалска битка нит Поршето веќе е Порше`, нит Срѓан е веќе Керим, нит пак полицајците се веќе фраери како што ви глумат.
Не ви оставивме ништо па ќе морате се` од почеток.
Ви оствивме да средувате систем цел корумпиран. Ви го оставивме да ви натежнува на младоста . И битките што не ги докрајчивме, ви ги оставивме. Битките ваши за да и` го вратите образот на Татковината.
Само нешто се думам. Не сум баш убеден дека Срѓан и системот го разбраа бунтот ваш маалски. Засега маалски.
Не? Знаев. Џабе пишувам ама Џабир запнал.
Но добро, и Порше`, нели, веќе не е тоа што беше.