Од улиците на Њујорк до бојните полиња во Виетнам и моќните коридори на Вашингтон, Колин Пауел ги урна расните бариери за да стане еден од врвните национални дипломати.
Покрај него за цело време имаше една тивка моќ: Алма Џонсон Пауел.
Колин Пауел почина на 84 години оваа недела од компликации на коронавирус по борбата со ракот. Како генерал и државен службеник на американската армија, тој се сретна со некои од највлијателните светски лидери. Но, кога во едно интервју новинарот Боб Вудворд го праша за најголемата личност што некогаш воопшто ја запознал и ја познавал, неговиот одговор, без двоумење, беше: „Мојата сопруга, повеќе од половина век“!
Нивниот брак покажа дека љубовта, почитта и честа одат рака под рака, рече Андра Гилеспи, вонреден професор по политички науки на Универзитетот Емори во Атланта. Таа го наведе приговорот на сопругата на Пауел за неговото кандидирање за претседател во 1996 година и покрај молбите на републиканците и анкетите во негова корист.
Во тоа време, Алма Пауел ги опиша писмата со многу омраза и случајните телефонски повици што ги добивале додека нејзиниот пензиониран генерал со четири ѕвезди и сопруг размислувал да се обиде да стане првиот црн претседател на нацијата.
„Да се бара да ја одбие кандидатурата за претседател е веројатно најголемиот удар врз егото што еден човек би можел да го добие“, рече Гилеспи. „Да се одбие тоа затоа што нечиј сопружник се противи е доказ за тоа колку Колин Пауел го ценел неговиот брак и колку го почитувал мислењето на неговата сопруга“.
Пред Пауел да замине за Виетнам, тој беше само војник во своите 20-ти години. Но еден сосема случаен состанок во ноември 1961 година промени сè.
Во неговата автобиографија, „Моето американско патување“, Пауел се сеќава како неговиот цимер од војската, Мајкл Хенингбург, го замолил да „се вмеша“ и да забавува наместо него, пријател на девојка за која тој бил заинтересиран.
Во тоа време, Пауел претпочиташе да биде сингл. Но, тој сепак одлучи да се сретне со пријателот на двоен состанок во клуб во Бостон. Испадна дека тој пријател е Алма Џонсон и тој беше воодушевен.
„Таа беше со светла кожа со светло-кафеава коса и прекрасна фигура. Бев маѓепсан од пар светли очи, необична зелена нијанса“, напиша тој. „Таа се движеше благодатно и љубезно зборуваше со мек јужен акцент“.
Алма Џонсон не беше баш воодушевена што излезе со војник, напиша Пауел во книгата. Таа неволно се согласи на излегувањето – но натрупа шминка и носеше чудна облека за да одбие какви било идеи за иден состанок.
Но, штом ѕирна во собата и го виде срамежливиот војник со бебешко лице како чека да ја изведе, таа се заинтересирала за него. Исчезнала во бањата, се шминкала и се пресоблекла, напишал тој.
Во тоа време, таа работеше како аудиолог во Бостонскиот еснаф за наглуви. Ноќта со музика, пијалоци и разговори за нивните професии доведе до втор состанок за набргу после тоа тие ад зачестат..
Пауел беше поразен – но тој не беше сигурен како таа ќе се вклопи во неговото гласно, западноиндиско семејство. Таа порасна во Бирмингем, Алабама, додека тој беше син на имигранти од Јамајка во округот Бронкс во Њујорк. Забавите во неговата куќа беа гласни и траеја цела ноќ или додека не се исуши румот..
„Добро одгледана девојка од соодветно јужно семејство требаше постепено да биде изложена на бучни, забавни западни Индијци“, напиша Пауел во својата автобиографија.
Неговото семејство ја сакаше Алма Џонсон а и нејзините чувства за него, беа взаемни. Таа ги запознала сите негови пријатели и неколку во војската. Во споредба со сегрегацијата на југот, таа беше фасцинирана од социјалната интеграција на војската, напиша Пауел.
Нејзиниот татко беше влијателен директор во училиштето во Бирмингем за црнци во 1960 -тите, време кога државата беше под удар на движењето за граѓански права.
До летото 1962 година, непосредно пред претседателот Џон Кенеди да му нареди на Пауел да оди во Виетнам како дел од група советници, тој ја запроси својата девојка.
Таткото на Пауел во тоа време беше толку претпазлив за расниот конфликт во Алабама, што се закани дека нема да оди на свадба во нејзиниот роден град.
„Не би ме фатиле мртов во Бирмингем“, се цитира Лутер Пауел во книгата на неговиот син. „Ќе ти испратам телеграма со мои најдобри желби.
Но, кога дозна дека неговата ќерка и зет – меѓурасна двојка од Бафало, Њујорк – ќе се охрабрат да патуваат на југ за венчавката, тој мораше да го преиспита својот став. Пауелсови се венчаа во Првата конгрегациска христијанска црква во Бирмингем на 25 август 1962 година.
Воодушевениот Лутер Пауел ги гледал како разменуваат завети во преполната црква, напишал неговиот син. Но, забавите беа различни на југ. Беше запрепастен што на рецепцијата немаше алкохол или музика.
Воениот пат на Колин Пауел започна со корпусот за обука на резервните офицери на Сити колеџот во Њујорк.
Во 1989 година, откако служеше како советник за национална безбедност, тој се искачи на рангот на генерал со четири ѕвезди, пред да стане првиот црн-претседател на Здружениот Генералштаб, а подоцна и државен секретар.
Секретарот за одбрана Дик Чејни му дава заклетва на генералот Колин Пауел како претседател на Здружениот Генералштаб додека Алма Пауел ја држи Библијата.
Ништо не ја подготви Алма Пауел за предизвиците да се биде сопруга на војник, изјави таа децении подоцна во интервју за воени сопружници. Четири месеци откако се венчаа, тој бил испратен во Виетнам. Тогаш, воените сопружници се потпираа на писма за да останат во контакт.
„Бевме навистина изолирани од членот на нашето семејство“, рече таа во интервјуто во 2006 година. “Нашиот син се роди додека беше во Виетнам и не знаеше дека е роден до својата втора недела, бидејќи немаше брза комуникација. Тој беше во џунглата во близина на границата со Камбоџа”.
Таа ги помина првите неколку години од животот како млада, сама, нарекувајќи го „дефинитивно искуство на мојот живот“.
Со нивните деца, Мајкл, Линда и Анемари, семејството отскокнуваше од една позиција на друга во децениската воена служба на Колин Пауел. Покрај тоа што живеел во различни бази во САД, тој два пати служел во Виетнам, бил стациониран во Јужна Кореја и Западна Германија и ја надгледувал операцијата „Пустинска бура“ во Ирак.
„Дел од тоа што сум е поради мојата кариера како воена сопруга. Мислам на војската како семејство“, рече Алма Пауел. „Во текот на нашите млади животи, тој често беше отсутен… Значи, како и многу воени сопружници денес, вие сте во суштина самохран родител. Вашата работа беше да правите дом каде и да сте. Домот беше таму каде што бевме ние како семејство, каде и да беше тоа“.
На Колин Пауел му се восхитуваа на националната и светската сцена.
Но, неговата репутација на високи владини нивоа беше нарушена со неговата одлука да ги доведе САД во долга, катастрофална војна во Ирак. Како прв државен секретар на Џорџ В. Буш, тој ги „истурка“ погрешните разузнавачки информации пред Обединетите нации за да се заложи за војната во Ирак, што подоцна ќе го нарече „нечистотија“ на неговото досие.
По неговите четири децении јавен живот во кој имаше улоги како врвен војник на нацијата, дипломат и советник за национална безбедност, тој се повлече од својата работа како државен секретар во 2005 година. Но, тој не исчезна од јавната служба.
Тој им врати на својата Алма и Градскиот колеџ во Њујорк, преку школата за граѓанско и глобално лидерство Колин Пауел, непартиски образовен, тренинг и истражувачки центар.
Ниту Алма Пауел никогаш не седеше настрана.
Како и нејзиниот сопруг, таа беше страствен младински застапник и напиша две детски книги, „Ветувањето на Америка“ и „Мојот мал вагон“.
Едноставно морав да ја раскажам приказната за ветувањето на Америка. И тоа беше лесен начин да го направам тоа“, рече Алма Пауел во интервју во 2017 година.
Таа работеше како претседател на одборот на директори на Американската алијанса за ветување, помагајќи да се обединат образовните, културните, добротворните и граѓанските организации за да им служат на младите луѓе. Таа, исто така, служеше во советодавниот одбор на претседателот Барак Обама на колеџите и универзитетите.
Во интервју во 2013 година, Колин Пауел забележа за неговиот живот.
„Имав шанса да и служам на мојата земја и имав шанса да правам работи од кои корист имаше мојата земја“, рече тој. „И кога се ова ќе заврши, се надевам само дека ќе речат:„ Тој беше добар војник, подигна добро семејство и Бог да го благослови “. Тоа е се што барам.“
Заедно, Пауелови се пример за несебичност и почит што ретко може да се преслика на секоја врска, рече Гилеспи, научник за политички науки.
„Во нација каде што според најновите бројки на Американската психолошка асоцијација, долгорочната веројатност за развод е близу 50%, секогаш е срдечно да се видат парови кои имаат долготрајни, здрави врски“, додаде таа
Во текот на своето патување како војник и дипломат, Пауел не одеше сам. Имаше партнер на повеќе начини.